ประสิทธิผลของการให้คำปรึกษารายบุคลที่มุ่งเน้นการเคลื่อนไหวซ้ำ ๆ ที่ผิดปกติในผู้ที่เป็นโรคสมองเสื่อม

บทคัดย่อ

หลักการและวัตถุประสงค์ : การเคลื่อนไหวซ้ำ ๆ ที่ผิดปกติ (aberrant motor behavior) เช่น การเดินวนไปวนมา การรื้อของไปมา และการลูบหรือเกาผิวหนังซ้ำ ๆ เป็นปัญหาพฤติกรรมที่พบได้บ่อยในผู้ป่วยสมองเสื่อม อาการเหล่านี้อาจทำให้เกิดความรำคาญ เป็นอันตราย และเป็นภาระในการดูแลของผู้ดูแล การศึกษานี้ต้องการศึกษาประสิทธิผลของการให้คำปรึกษารายบุคคลที่มุ่งเน้นการเคลื่อนไหวซ้ำ ๆ ที่ผิดปกติและความรู้สึกเป็นภาระของผู้ดูแลผู้ที่เป็นโรคสมองเสื่อม

วิธีการศึกษา: เป็นการศึกษากึ่งทดลอง 2 กลุ่ม โดยวัดผลก่อนและหลังการทดลอง ในกลุ่มผู้ดูแลหลักของผู้ป่วยสมองเสื่อม กลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการให้คำปรึกษาเป็นรายบุคคลจำนวน 7 ครั้งต่อเนื่องกันทุกสัปดาห์โดยใช้การติดตามทางโทรศัพท์ โดยใช้เวลา 15- 40 นาที กลุ่มควบคุมได้รับการพยาบาลตามมาตรฐาน เก็บข้อมูลด้วย แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล แบบประเมินปัญหาพฤติกรรมอารมณ์และจิตใจในผู้ดูแลผู้ป่วยสมองเสื่อม (neuropsychiatric inventory: NPI) และแบบประเมินความรู้สึกเป็นภาระของผู้ดูแล (zarit burden interview: ZBI) วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา  สถิติ Wilcoxon  Signed Rank Test และ Mann-Whitney U test

ผลการศึกษา: ผลจากอาสาสมัครทั้งหมด 30 ราย (กลุ่มละ 15 ราย) พบว่าคะแนนอาการปัญหาพฤติกรรมทำซ้ำ ๆ ที่ผิดปกติ ความรู้สึกเป็นภาระเฉลี่ย และคะแนนผลกระทบทางอารมณ์เฉลี่ยของผู้ดูแลก่อนการทดลองไม่มีความแตกต่างกันระหว่างกลุ่มทางสถิติ (p > 0.05) ภายหลังการทดลองที่ 7 สัปดาห์ พบว่ากลุ่มทดลองมีคะแนนอาการปัญหาพฤติกรรมทำซ้ำ ๆ ที่ผิดปกติต่ำกว่าก่อนทดลองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05)  และคะแนนผลกระทบทางอารมณ์และคะแนนความรู้สึกเป็นภาระเฉลี่ยไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p > 0.05)

สรุป:  โปรแกรมการให้คำปรึกษารายบุคคลที่มุ่งเน้นสำหรับการเคลื่อนไหวซ้ำ ๆ ที่ผิดปกติในผู้ที่เป็นโรคสมองเสื่อมมีประสิทธิผลในการช่วยลดอาการปัญหาพฤติกรรมทำซ้ำ ๆ ที่ผิดปกติได้ แต่ไม่ลดผลกระทบทางอารมณ์ของผู้ดูแลได้และไม่สามารถลดความรู้สึกเป็นภาระได้ การศึกษาในอนาคตที่มีจำนวนตัวอย่างมากขึ้นและมีรูปแบบงานวิจัยที่ซับซ้อนกว่านี้มีความจำเป็นในการยืนยันผลการวิจัยนี้