บทบาทของภาพทางรังสีวินิจฉัยในภาวะความพิการของใบหน้าและศีรษะ

Abstract

            ผู้ป่วยภาวะความพิการบริเวณใบหน้าและศีรษะ ซึ่งประกอบด้วยผู้ป่วยหลายภาวะรวมเข้าด้วยกัน เช่น ภาวะปากแหว่งและหรือเพดานโหว่, โรคงวงช้าง, ใบหน้าไม่เท่ากันตั้งแต่กำเนิด, ความพิการที่เกิดจากอุบัติเหตุ และความพิการที่เกิดหลังจากที่ตัดรักษาโรคมะเร็งบริเวณใบหน้าและศีรษะ เป็นต้น ความซับซ้อนของความผิดปกติดังกล่าวเกิดจากการมีความผิดปกติของหลายระบบร่วมกัน ซึ่งประกอบด้วย ความพิการบริเวณใบหน้าและศรีษะ, ความผิดปกติระบบประสาท, ความผิดปกติของตา, ความผิดปกติของหู และความผิดปกติของการสบฟัน เป็นต้น นอกจากความผิดปกติของความพิการบริเวณใบหน้าและศีรษะ ยังพบปัญหาอื่นๆร่วมได้ เช่น ความผิดปกติอื่นๆที่รวมกันเป็นซินโดรม ปัญหาการเจริญเติบโตและวิวัฒนาการของเด็ก และความผิดปกติของมือ เป็นต้นความซับซ้อนของการรักษาอีกประการหนึ่ง คือ ผู้ป่วยต้องรับการรักษาแก้ไขภาวะดังกล่าวตั้งแต่แรกคลอด จนโตเป็นผู้ใหญ่ หรืออย่างน้อยอายุ 20 ปี                       

            ด้วยเหตุผลดังกล่าวการดูแล และรักษาผู้ป่วยภาวะความพิการบริเวณใบหน้าและศีรษะ ผลการรักษาที่ดีจะเกิดขึ้นได้ ต้องมีการดูแลรักษาแบบองค์รวมโดยทีมสหสาขาวิชาชีพ ที่มีความรู้ความสามารถเฉพาะทางจากหลายสาขา เช่น ศัลยศาสตร์ตกแต่ง ศัลยศาสตร์ระบบประสาท โสต ศอ นาสิกและการฝึกพูด จักษุวิทยา รังสีวิทยา กุมารเวชศาสตร์ วิสัญญี ทันตแพทย์(จากหลายสาขา เช่น เด็ก จัดฟัน และทันตกรรมประดิษฐ์) และแผนกการพยาบาลที่ชำนาญการพิเศษ เป็นต้น