ลักษณะทางคลินิก และผลลัพธ์ของผู้ป่วยเด็กที่ได้รับการทดสอบแพ้ยาในโรงพยาบาลรามาธิบดี

ผู้แต่ง

  • ดารา ไม้เรียง ภาควิชากุมารเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น
  • วิภารัตน์ มนุญากร ภาควิชากุมารเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ โรงพยาบาลรามาธิบดี มหาวิทยาลัยมหิดล
  • สุวัฒน์ เบญจพลพิทักษ์ ภาควิชากุมารเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ โรงพยาบาลรามาธิบดี มหาวิทยาลัยมหิดล
  • โสมรัชช์ วิไลยุค ควิชากุมารเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ โรงพยาบาลรามาธิบดี มหาวิทยาลัยมหิดล
  • วสุ กำชัยเสถียร ควิชากุมารเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ โรงพยาบาลรามาธิบดี มหาวิทยาลัยมหิดล
  • จีระพัฒน์ ศศิสกุลพร ภาควิชากุมารเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ โรงพยาบาลรามาธิบดี มหาวิทยาลัยมหิดล
  • วัลลภา โชติกเสถียร ภาควิชากุมารเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ โรงพยาบาลรามาธิบดี มหาวิทยาลัยมหิดล

คำสำคัญ:

แพ้ยา; การทดสอบแพ้ยา; ลักษณะทางคลินิกของการแพ้ยา

บทคัดย่อ

 หลักการและวัตถุประสงค์: การแพ้ยาเป็นปัญหาที่สำคัญ โดยผู้ป่วยจำนวนมากได้รับการวินิจฉัยว่าแพ้ยาโดยไม่ได้รับการทดสอบอย่างเหมาะสมว่าแพ้ยาจริงหรือไม่ การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินความชุก ลักษณะทางคลินิก และผลลัพธ์ของผู้ป่วยเด็กที่มีข้อสงสัยแพ้ยาจากประวัติและได้รับการทดสอบแพ้ยา

วิธีการศึกษา: ศึกษาโดยทบทวนเวชระเบียนของผู้ป่วยเด็กที่มีประวัติสงสัยแพ้ยา และมาทดสอบแพ้ยา ณ โรงพยาบาลรามาธิบดี ผู้ป่วยได้รับการยืนยันวินิจฉัยแพ้ยาโดยการทดสอบผิวหนัง และ/หรือทดลองให้ยาที่สงสัยว่าแพ้

ผลการศึกษา: ผู้ป่วยเด็ก 60 รายได้รับการทดสอบแพ้ยา ค่ามัธยฐานของระยะเวลาตั้งแต่ได้รับยาจนถึงมีอาการคือ 4.5 ชั่วโมง พบอาการทางผิวหนังและเยื่อบุได้บ่อยที่สุด (ร้อยละ 95) โดยเฉพาะการบวมใต้ชั้นผิวหนัง และผื่นลมพิษ (ร้อยละ 66.7) ยาที่สงสัยว่าทำให้เกิดอาการแพ้มากที่สุดคือยาต้านปฎิชีวนะ โดยเฉพาะกลุ่มเบต้า-แล็คแตม (ร้อยละ 717.) ยาลดไข้/ต้านอักเสบ (ร้อยละ 7.7) และยาที่ใช้ในระบบหายใจ (ร้อยละ 6.7) มีผู้ป่วยเพียงร้อยละ 26.7 เท่านั้นที่แพ้ยาจริงหลังจากการทดสอบ ปฏิกิริยาต่อการทดลองให้ยาที่สงสัยว่าแพ้ไม่สัมพันธ์กับอาการนำของผู้ป่วย ผู้ป่วยที่แพ้ยาจริงมีลักษณะทางคลินิกต่าง ๆ ไม่แตกต่างกับผู้ป่วยที่ผลการทดสอบเป็นลบ

สรุป: ผู้ป่วยเป็นส่วนน้อยเท่านั้นที่มีภาวะแพ้ยาจริงหลังจากได้รับการทดสอบอย่างเหมาะสม การใช้ลักษณะทางคลินิกไม่สามารถวินิจฉัยแยกผู้ป่วยกลุ่มนี้ได้ ดังนั้นการศึกษานี้จึงช่วยสนับสนุนว่าการทดสอบแพ้ยายังคงเป็นมาตรฐานของการวินิจฉัย

เอกสารอ้างอิง

1. Impicciatore P, Choonara I, Clarkson A, Provasi D, Pandolfini C, Bonati M. Incidence of adverse drug reactions in paediatric in/out-patients: a systematic review and meta-analysis of prospective studies. Br J Clin Pharmacol 2001; 52: 77-83.
2. Thong BY, Tan TC. Epidemiology and risk factors for drug allergy. Br J Clin Pharmacol 2011; 71: 684-700.
3. Rebelo Gomes E, Fonseca J, Araujo L, Demoly P. Drug allergy claims in children: from self-reporting to confirmed diagnosis. Clin Exp Allergy 2008; 38: 191-8.
4. Gomes ER, Demoly P. Epidemiology of hypersensitivity drug reactions. Curr Opin Allergy Clin Immunol 2005; 5: 309-16.
5. Gandhi TK, Weingart SN, Borus J, Seger AC, Peterson J, Burdick E, et al. Adverse drug events in ambulatory care. N Engl J Med 2003; 348: 1556-64.
6. MacLaughlin EJ, Saseen JJ, Malone DC. Costs of beta-lactam allergies: selection and costs of antibiotics for patients with a reported beta-lactam allergy. Arch Fam Med 2000; 9: 722-6.
7. Macy E. Elective penicillin skin testing and amoxicillin challenge: effect on outpatient antibiotic use, cost, and clinical outcomes. J Allergy Clin Immunol 1998; 102: 281-5.
8. Messaad D, Sahla H, Benahmed S, Godard P, Bousquet J, Demoly P. Drug provocation tests in patients with a history suggesting an immediate drug hypersensitivity reaction. Ann Intern Med 2004; 140: 1001-6.
9. Joint Task Force on Practice P, American Academy of Allergy A, Immunology, American College of Allergy A, Immunology, Joint Council of Allergy A, et al. Drug allergy: an updated practice parameter. Ann Allergy Asthma Immunol 2010; 105: 259-73.
10. Aun MV, Bisaccioni C, Garro LS, Rodrigues AT, Tanno LK, Ensina LF, et al. Outcomes and safety of drug provocation tests. Allergy Asthma Proc 2011; 32: 301-6.
11. Na HR, Lee JM, Jung JW, Lee SY. Usefulness of drug provocation tests in children with a history of adverse drug reaction. Korean J Pediatr 2011; 54: 304-9.
12. Haddi E, Charpin D, Tafforeau M, Kulling G, Lanteaume A, Kleisbauer JP, et al. Atopy and systemic reactions to drugs. Allergy 1990; 45: 236-9.
13. Fiszenson-Albala F, Auzerie V, Mahe E, Farinotti R, Durand-Stocco C, Crickx B, et al. A 6-month prospective survey of cutaneous drug reactions in a hospital setting. Br J Dermatol 2003; 149: 1018-22.
14. Hernandez-Salazar A, Rosales SP, Rangel-Frausto S, Criollo E, Archer-Dubon C, Orozco-Topete R. Epidemiology of adverse cutaneous drug reactions. A prospective study in hospitalized patients. Arch Med Res 2006; 37: 899-902.
15. Jung JW, Kim JY, Yoon SS, Cho SH, Park SY, Kang HR. HLA-DR9 and DR14 are associated with the allopurinol-induced hypersensitivity in hematologic malignancy. Tohoku J Exp Med 2014; 233: 95-102.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2020-07-21

รูปแบบการอ้างอิง

1.
ไม้เรียง ด, มนุญากร ว, เบญจพลพิทักษ์ ส, วิไลยุค โ, กำชัยเสถียร ว, ศศิสกุลพร จ, โชติกเสถียร ว. ลักษณะทางคลินิก และผลลัพธ์ของผู้ป่วยเด็กที่ได้รับการทดสอบแพ้ยาในโรงพยาบาลรามาธิบดี. SRIMEDJ [อินเทอร์เน็ต]. 21 กรกฎาคม 2020 [อ้างถึง 21 ธันวาคม 2025];35(4):397-403. available at: https://li01.tci-thaijo.org/index.php/SRIMEDJ/article/view/245511

ฉบับ

ประเภทบทความ

Original Articles