ผลของการใช้แนวปฏิบัติทางการพยาบาลในการติดตามผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่มีความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายสูงทางโทรเวช

บทคัดย่อ

หลักการและวัตถุประสงค์: ผู้ป่วยโรคซึมเศร้ามีความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายสูง การติดตามผู้ป่วยจึงมีความสำคัญในการลดความเสี่ยงการฆ่าตัวตาย การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการใช้แนวปฏิบัติทางการพยาบาลในการติดตามผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่มีความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายสูงทางโทรเวช

 วิธีการศึกษา: การวิจัยกึ่งทดลองแบบกลุ่มเดียว กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่มีความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายสูง ที่มารับการรักษาแบบผู้ป่วยนอกที่ห้องตรวจจิตเวช โรงพยาบาลศรีนครินทร์ ระหว่างเดือนพฤศจิกายน 2564  –  มกราคม 2566 คัดเลือกกลุ่มตัวอย่างตามเกณฑ์คุณสมบัติ จำนวน 33 ราย ใช้การติดตามทางโทรเวช สัปดาห์ละ 1-2 ครั้ง เป็นระยะเวลา 12 สัปดาห์ วัดผลก่อนและหลังการใช้แนวปฏิบัติโดยใช้แบบประเมินความเสี่ยงฆ่าตัวตาย 8 คำถาม (8Q) วิเคราะห์คะแนนความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายก่อนและหลังการบำบัด โดยใช้สถิติ generalized estimating equation

ผลการศึกษา: ภายหลังใช้แนวปฏิบัติทางการพยาบาลในการติดตามผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่มีความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายสูงทางโทรเวชในระยะ 1 และ 3 เดือน พบว่า กลุ่มตัวอย่างมีคะแนนความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ จากค่าพื้นฐาน 30.67 เป็น 7.61 และ5.88 (p < 0.001) ตามลำดับ และมีความพึงพอใจต่อการติดตามทางโทรเวชในระดับมาก

สรุป: การใช้แนวปฏิบัติทางการพยาบาลในการติดตามผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่มีความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายสูงทางโทรเวช ช่วยลดความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายและเพิ่มความพึงพอใจในผู้ป่วยโรคซึมเศร้า