ซัลเฟอร์ไดออกไซด์ที่ตกค้างในผลลำไยสดหลังการรม และเก็บรักษาที่ระยะเวลาต่างๆ

บทคัดย่อ

การศึกษาการสลายตัวของสารซัลเฟอร์ไดออกไซด์ที่ตกค้างในผลลำไยสด  ดำเนินการที่สำนักวิจัยและพัฒนาการเกษตร  เขตที่  1  จ.เชียงใหม่  ในปี  พศ.  2548  โดยว่างแผนการทดลองแบบ  CRD   ประกอบด้วย 6 ช้ำ  3 กรรมวิธีได้แก่   ไม่รมกำมะถันอัตราต่ำและอัตราสูงที่  500  และ750 ก. ลำไย  1,100 ก.และนำมาเก็บรักษาที่อุณหภูมิ  2 ซ. พบว่าการเน่าเสียของเปลือกผล การเจริญเติบโตของเชื้อราและผลตกค้างของซัลเฟอร์ไดออกไซด์แตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับระดับซัลเฟอร์ไดออกไซด์ที่ใช้ในการรม  ลำไยรมกำมะถันอัตราสูงสามารถควบคุมการเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลและการเกิดเชื้อราได้  และมีสีผิวเปลือกนอกเหลืองมากกว่าลำไยสดปกติตลอดระยะเวลาที่เก็บรักษา   สำหรับลำไยที่รมกำมะถันอัตราต่ำเกิดวงสีน้ำตาลที่ผิวเปลือกเป็นแห่งๆในระหว่างการเก็บรักษา    ลำไยที่ไม่รมกำมะถันมีสีผิวเปลือกนอกและคล้ำลงเป็นสีน้ำตาลอย่างรวดเร็ว  ปริมาณตกค้างของซัลเฟอร์ไดออกไซด์ทั่งในเนื้อและในเปลือกลำไย  มีแนวโน้มลดลงตามระยะเวลาทั้ง  2  ระดับการรมกำมะถัน  โดยมีการลดลงอย่างรวดเร็วในระยะแรกหลังจากรมและค่อยๆลดลงในระยะหลังปริมาณตกค้างของซัลเฟอร์ไดออกไซด์ในการรมกำมะถันอัตราสูง  มีมากกว่าการรมกำมะถันอัตราต่ำตลอดระยะเวลาการเก็บรักษา และพบปริมาณตกค้างที่เปลือกมากกว่าในเนื้อหลายเท่า(15-2516เท่า)  สำหรับการรมกำมะถันอัตราต่ำพบซัลเฟอร์ไดออกไซด์ตกค้างในเนื้อลำไย 3.13 ppmในวันแรกที่ทำการ  และลดลงเหลือ50% ภายใน  3  วัน  หลังจากนั้นลดลงจนไม่พบผลตกค้างในวันที่  12  สำหรับลำไยที่รมกำมะถันอัตราสูง  พบซัลเฟอร์ไดออกไซด์ในเนื้อในระยะ 5 วันแรก  83 99 ppm  และลดลงต่ำกว่าระดับ  MRL  ของจีนที่ 50  ppm  ภายใน  12 วัน  หลังจากนั้นจะลดลงไปเรื่อยๆจนเหลือ  5  ppm  ในวันที่  56 การรมกำมะถันในอัตราสูงสำหรับผลลำไยสดให้ผลดีต่อการเก็บรักษาในขณะที่การรมกำมะถันอัตราต่ำพบปัญหาวงสีน้ำตาลที่ผิวเปลือกแต่ซัลเฟอร์ไดออกไซด์ที่ตกค้างในเนื้อลำไยในการรมกำมะถันระดับสูงมีมากกว่า