การใช้เศษวัสดุเหลือทิ้งทางการเกษตรจากสับปะรดสำหรับผลิตเอทานอล

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้ศึกษาการผลิตเอทานอลจากเปลือกและแกนสับปะรด โดยใช้กระบวนการหมักด้วยยีสต์ธรรมชาติและยีสต์ขนมปัง ทำการหมักที่อุณหภูมิห้อง เป็นระยะเวลา 3 5 7 และ 15 วัน จากนั้นทำการตรวจวัดปริมาณเอทานอลที่ผลิตขึ้นด้วยเทคนิคยูวี-วิสิเบิล สเปกโตรสโกปี นอกจากนี้ทำการศึกษาปริมาณน้ำตาลจากเปลือกและแกนสับปะรดที่เกิดขึ้น ภายหลังจากการย่อยเซลลูโลส ด้วยเอนไซม์เซลลูเลส ผลการทดลองพบว่าการหมักโดยการใช้ยีสต์ขนมปังให้ปริมาณเอทานอลมากกว่าการหมักด้วยยีสต์ธรรมชาติทั้งในเปลือกและแกนสับปะรด โดยปริมาณเอทานอลมากที่สุด พบในเปลือกสับปะรดที่หมักด้วยยีสต์ขนมปัง คิดเป็นร้อยละ 18.92 เมื่อหมักนาน 15 วัน ปริมาณเอทานอลที่เกิดขึ้นสอดคล้องกับปริมาณน้ำตาลที่วิเคราะห์ได้ โดยในเปลือกสับปะรดมีปริมาณน้ำตาลมากกว่าแกนสับปะรด จากผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่าสามารถนำเปลือกและแกนสับปะรดมาใช้ในการผลิตเอทานอลได้ และการใช้ยีสต์ขนมปังร่วมกับยีสต์ธรรมชาติ ทำให้ได้ปริมาณเอทานอลมากกว่าวิธีการหมักด้วยยีสต์ธรรมชาติเพียงอย่างเดียว โดยปริมาณเอทานอลที่ได้จากเปลือกและแกนสับปะรดมีค่าแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05) ในขณะที่ปริมาณเอทานอลที่ได้จากการหมักโดยวิธียีสต์ธรรมชาติ และการใช้ยีสต์ขนมปังก็มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05) เช่นเดียวกัน และเมื่อคำนวณมูลค่าทางเศรษฐศาสตร์เบื้องต้นจะเห็นได้ว่า การผลิตเอทานอลจากเปลือกสับปะรดปริมาณ 10 กิโลกรัม สามารถคิดเป็นผลกำไรเท่ากับ 32.90 บาท