การประเมินความเสี่ยงคุณภาพอากาศในอาคารของบุคลากรโรงพยาบาลชุมชนแห่งหนึ่งในจังหวัดขอนแก่น

บทคัดย่อ

การศึกษานี้เป็นวิจัยเชิงพรรณนาแบบภาคตัดขวาง มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินคุณภาพอากาศและความเสี่ยงภายในอาคารของโรงพยาบาล 11 พื้นที่ โดยวิเคราะห์ 10 พารามิเตอร์ ได้แก่ อุณหภูมิ ความชื้นสัมพัทธ์ ความเร็วลม ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ อนุภาคฝุ่นละออง ฟอร์มาลดีไฮด์ แบคทีเรียรวมและเชื้อรารวม เก็บข้อมูลโดยใช้เครื่องมือตรวจวัดคุณภาพอากาศภายในอาคาร และแบบสอบถามจากผู้ปฏิบัติงาน 159 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ จำนวน ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่ามัธยฐาน โดยใช้โปรแกรม STATA10.0 ผลการตรวจวัดพบว่า จำนวน 11 พื้นที่ ประกอบด้วย  แผนกผู้ป่วยใน 4 พื้นที่ (74 คน) แผนกผู้ป่วยนอก 1 พื้นที่ (15 คน) ห้องทำหัตถการ 3 พื้นที่  (40 คน) ห้องปฏิบัติการ 3 พื้นที่ (30 คน) มี 4 พารามิเตอร์ที่ไม่ผ่านค่ามาตรฐาน ได้แก่  อุณหภูมิ (25.85 ± 2.29 ^oC) ความชื้นสัมพันธ์  (62.79 ± 8.69 %) ฝุ่นละอองขนาดไมเกิน 2.5 ไมครอน (38.91 ± 15.71 µg/m³) และ 10 ไมครอน ( 53.3 ± 19.49 µg/m³) ฟอร์มาลดีไฮด์ มีค่าต่ำกว่ามาตรฐานสัมผัส ใน 8 ชั่วใมงการทำงาน (3.41 ± 1.48 μg/m³)  แต่หากสัมผัสในระยะยาว 10 ปีขึ้นไป มีโอกาสเสี่ยงต่อการเกิดมะเร็ง โดยเฉพาะห้องปฏิบัติการ (1.111 x 10^-6)  ซึ่งมีค่าฟอร์มาลดีไฮด์สูงสุด ส่งผลให้ความเสี่ยงต่อมะเร็ง ในพื้นที่นี้สูงกว่าแผนกอื่น ในขณะที่แผนกผู้ป่วยนอกพบปัญหาอุณหภูมิและฝุ่นละอองเกินมาตรฐาน ซึ่งเพิ่มความเสี่ยงต่อโรคระบบทางเดินหายใจ ผลการศึกษาชี้ให้เห็นว่าปัญหาคุณภาพอากาศภายในอาคาร ที่อาจส่งผลต่อการเจ็บป่วยในระยะยาวของผู้ปฏิบัติงานในโรงพยาบาลได้ ดังนั้น ควรทำการประเมินคุณภาพอากาศภายในอาคารและความเสี่ยงต่อสุขภาพ เพื่อให้เกิดการป้องกัน และเฝ้าระวังของผู้ปฏิบัติงาน