การออกแบบและพัฒนาเครื่องสับวัสดุพืชเกษตรและเปลือกผลไม้
DOI:
https://doi.org/10.14456/thaidoa-agres.2020.5คำสำคัญ:
เครื่องสับ, วัสดุพืชเกษตร, เปลือกผลไม้บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อออกแบบและพัฒนาเครื่องสับขนาดเล็ก สำหรับสับพืชผักเหลือใช้จากครัวเรือนและเปลือกผลไม้ มีขั้นตอนการดำเนินงาน ดังนี้ ศึกษาคุณสมบัติทางกายภาพเบื้องต้นของวัสดุการออกแบบ การสร้างและการทดสอบสมรรถนะของเครื่องตัดเครื่องตัดที่พัฒนามีน้ำหนัก 45 กก. มีส่วนประกอบคือโครงสร้างเหล็กถังป้อน ชุดใบมีดตัดแบบใบมีดโค้ง ยาว 160 มม.หนา 2.0 มม. จำนวน 23 ใบ ล้อช่วยแรงชุดส่งกำลังรางรับวัสดุ และมอเตอร์ไฟฟ้าขนาด 1/3 แรงม้าทดสอบการตัดพืช 7 ชนิด ได้แก่ ต้นตะไคร้ ใบตะไคร้ใบเตย ผักบุ้งไทย หญ้าปักกิ่ง เปลือกเสาวรส และเปลือกส้มโอ ที่ความเร็วรอบใบมีดตัด 500, 600, 700, 800 และ 900 รอบ/นาที ผลการทดสอบพบว่า เครื่องสามารถตัดวัสดุได้ทุกความเร็วรอบโดยปริมาณการตัดได้จะมีความสัมพันธ์แปรผันตรงกับความเร็วรอบใบมีดตัด ความเร็วรอบตัด 700–800 รอบ/นาที สามารถตัดได้ขนาดเล็กจำนวน 71–148 กก./ชม. ใช้พลังงานไฟฟ้า0.0009–0.0033 กิโลวัตต์-ชม./กก. และเครื่องตัดสามารถทำงานได้ราบเรียบไม่สั่นสะเทือน ดังนั้นจึงกำหนดความเร็วในการตัด 700 รอบ/นาทีเป็นความเร็วในการทำงานของเครื่อง ผลการทดสอบพบว่า เครื่องสามารถตัดพืชทดสอบ 6 ชนิด ยกเว้นเปลือกส้มโอ ความสามารถในการตัดได้เฉลี่ย112.3 กก./ชม. และใช้พลังงานไฟฟ้าเฉลี่ยเท่ากับ 0.0013 กิโลวัตต์-ชม./กก. สำหรับการวิเคราะห์ทางเศรษฐศาสตร์เมื่อต้นทุนการสร้างเครื่องเท่ากับ 23,000 บาท พบว่า ค่าใช้จ่ายต่อหน่วยการตัด (บาท/กก.)ในช่วงแรกจะสูง แต่เมื่อตัดพืชได้ปริมาณเพิ่มขึ้น ค่าใช้จ่ายต่อหน่วยการตัดจะลดลง โดยเมื่อมีปริมาณการตัดเพิ่มเป็น 60,000–100,000 กก./ปี (150.5–212.0 วัน) ค่าใช้จ่ายในการตัดเท่ากับ 0.73–0.75 บาท/กก.
เอกสารอ้างอิง
นิรัติศักดิ์ คงทน, สมโภชน์ สุดาจันทร์, กิตติพงษ์ ลาลุน, สมนึก ชูศิลป์, ณัฐพล โสกุดเลาะและจักรพันธ์ ด้วงคำจันทร์. 2559. ผลของจำนวนใบมีดและความเร็วรอบใบมีดสับที่มีต่อสมรรถนะของชุดสับใบอ้อย.วารสารวิทยาศาสตร์เกษตร. 2559; 47. พิเศษ 3: S409 – 12.
วินิต ชินสุวรรณ. 2530. เครื่องจักรกลเกษตรและการจัดการเบื้องต้น. ภาควิชาวิศวกรรมเกษตร, คณะวิศวกรรมศาสตร์,มหาวิทยาลัยขอนแก่น. จังหวัดขอนแก่น. 220 หน้า
สมชาติ โสภณรณฤทธ์. 2540. การอบแห้งเมล็ดพืชและอาหารบางประเภท. สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.กรุงเทพฯ. 338 หน้า.
สมศักดิ์ คำมา. 2561. การออกแบบและสร้างเครื่องสับย่อยเศษพืชผักในครัวเรือน.วารสารวิชาการคณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง. ปีที่ 11, ฉบับที่ 1, มกราคม–มิถุนายน 2561. หน้า 82 – 95.
อำนาจ สุวรรณฤทธิ์. 2553. ปุ๋ยกับการเกษตรและสิ่งแวดล้อม. พิมพ์ครั้งที่ 3. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. ภาควิชาปฐพีวิทยา, คณะเกษตร, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.กรุงเทพฯ. 156 หน้า.
Sverker Persson. (1987). Mechanics of Cutting Plant Material. Agricultural Engineering Department. The Pennsylvania State University. USA. 288 p.
Sanjay Kumar and Hemanth Kumar. (2015). Design and Development of Agricultural Waste Shredder Machine. IJISET- International Journal of Innovative Science, Engineering &Technology, Vol. 2, Issue 10. pp. 164 – 172.
Olaekan Hammed, Sulaimon Abdulkareen, Ogunniyi Qluwadare and Adio Teslim. (2015). Development of a Polythene Chipping Machine for cycling Purposes. International Journal of Scientific & Engineering Research. Volume 6, Issue 7. pp. 556–561.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
วารสารวิชาการเกษตร