ผงน้ำยาขนมจีนกึ่งสำเร็จรูปเพื่อสุขภาพจากภูมิปัญญาและ อัตลักษณ์ของท้องถิ่นจังหวัดเพชรบูรณ์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้ได้ศึกษาการเตรียมผลิตภัณฑ์ผงน้ำยาขนมจีนอบแห้งกึ่งสำเร็จรูปเพื่อสุขภาพจากภูมิปัญญาท้องถิ่นและอัตลักษณ์ของจังหวัดเพชรบูรณ์ จากการศึกษาพบว่าสูตรพื้นฐานของน้ำยาขนมจีนอบแห้งเตรียมได้จากส่วนผสมของเนื้อปลาดุก 53% หอมแดง 8% กระเทียม 8% กระชาย 8% ตระไคร้ 8% ข่า 7% พริก 4% มะกรูด 2% และกะปิ 2% ใช้สภาวะเหมาะสมในการอบแห้งด้วยลมร้อนที่ 70 0C นาน 3 ชั่วโมง ผงน้ำยาขนมจีนอบแห้งที่ผ่านการบดแล้วคิดเป็นร้อยละ 28.7% โดยน้ำหนักจากน้ำหนักทั้งหมดของสูตรการเตรียม คำนวณต้นทุนได้เท่ากับ 0.32 บาทต่อกรัม ผงน้ำยาขนมจีนอบแห้งที่ได้มีปริมาณคาร์โบไฮเดรต 50.8-54.4% ปริมาณโปรตีน 10.0-13.4% ปริมาณไขมัน 20.3-24.2% ปริมาณกากใย 2.6-6.8% ปริมาณเถ้า 4.3-4.9% และปริมาณความชื้น 3.3-4.3% ตามลำดับ ผู้บริโภคให้การยอมรับและมีความชอบในระดับมาก และมีคุณภาพตามมาตรฐานผลิตภัณฑ์ชุมชน (มผช.498/2547) ที่กำหนดไว้ โดยอาหารพื้นถิ่นที่มีส่วนผสมของพืชสมุนไพรดังกล่าวเป็นอาหารที่ดีต่อสุขภาพของผู้บริโภคและสามารถยืดระยะเวลาในการเก็บรักษาได้นานขึ้นจากการพัฒนาเป็นผงน้ำยาขนมจีนกึ่งสำเร็จรูปนี้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ใน Journal of Vocational Education in Agriculture ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ใน Journal of Vocational Education in Agriculture ถือเป็นลิขสิทธิ์ของJournal of Vocational Education in Agriculture หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจาก Journal of Vocational Education in Agriculture ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
สำนักโฆษก สำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรี ทำเนียบรัฐบาล. (2560). Thailand 4.0 ขับเคลื่อนอนาคตสู่ความมั่นคง มั่งคั่ง ยั่งยืน. วารสารไทยคู่ฟ้า, 33, 1-44.
ศิริลักษณ์ สินธวาลัย. (2529). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ทางโภชนาการ. กรุงเทพฯ: ภาควิชาพัฒนาผลิตภัณฑ์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
สุมณฑา วัฒนสินธุ์ และคณะ. (2544). การพัฒนาเทคโนโลยีการเก็บรักษาเครื่องแกงเผ็ดและน้ำปรุงรสผัดไทย. วารสารกรมวิทยาศาสตร์การแพทย์, 43(4), 308-322.
ชมพูนุท สีห์โสภณ. (2558). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ขนมจีนน้ำยากึ่งสำเร็จรูป (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ: สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
สมบัติ ขอทวีวัฒนา. (2529). กรรมวิธีการอบแห้งอาหาร. กรุงเทพฯ: ภาควิชาพัฒนาผลิตภัณฑ์ คณะอุตสาหกรรมเกษตร มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ธงชัย สุวรรณสิชณน์. (2555). เทคนิคการประเมินคุณภาพทางประสาทสัมผัสและการวิเคราะห์. กรุงเทพฯ: ภาควิชาพัฒนาผลิตภัณฑ์ คณะอุตสาหกรรมเกษตร มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เพ็ญขวัญ ชมปรีดา. (2556). การประเมินคุณภาพทางประสาทสัมผัสและการยอมรับผู้บริโภค. กรุงเทพฯ: บริษัท
วิสต้าอินเตอร์ปรินท์ จำกัด.
ไพโรจน์ วิริยจารี. (2545). การประเมินทางประสาทสัมผัส (Sensory Evaluation). เชียงใหม่: คณะอุตสาหกรรมเกษตร มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
กฤชฎา ศึกษากิจ และ กิติมา สัจจาพิทักษ์. (2544). การศึกษาเส้นขนมจีนกึ่งสำเร็จรูป. (ปัญหาพิเศษ, สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง).
จารุพรรณ ใบนาค รัตนาพร วงค์ภักดี และอโนชา สุขสมบูรณ์. (2558). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ขนมจีนอบแห้งผสมข้าวไรซ์เบอรี่. วารสารวิทยาศาตร์เกษตร, 46(3), 361-364.
Association of Official Analytical Chemistry (AOAC). (2000). Official Methods of Analysis of AOAC International. 17th Ed. Gaithersburge, MD: AOAC International.
U.S. Food & Drug Administration. (2020). Bacteriology Analytical Manual (BAM). From https://www.fda.gov/food/laboratory-methods-food/bacteriological-analytical-manual-bam.
Frazier, W.C. (1988). Food Micrology. 4th ed. New York: Mc Graw-Hill Book Company.
Association of Official Analytical Chemistry (AOAC). (1984). Official Methods of Analysis of AOAC International. 14th Ed. Arlington, VA: AOAC International.
สำนักงานมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม กระทรวงอุตสาหกรรม. (2547). มาตรฐานผลิตภัณฑ์ชุมชนน้ำยาขนมจีนกึ่งสำเร็จรูป (มผช.498/2547). เข้าถึงได้จาก http://tcps.tisi.go.th/pub/tcps 498_47.pdf.
