ความสัมพันธ์ของปัจจัยสิ่งแวดล้อมกับความหลากชนิดของเห็ดป่ากินได้ในบริเวณ สถานีวิจัยสิ่งแวดล้อมสะแกราช จังหวัดนครราชสีมา

บทคัดย่อ

จากการสำรวจเห็ดกินได้ในป่าเต็งรังและป่าดิบแล้งบริเวณสถานีวิจัยสิ่งแวดล้อมสะแกราช จ.นครราชสีมา ในช่วงเดือนมิถุนายน – ตุลาคม พ.ศ. 2560 พบเห็ดกินได้ทั้งหมด 32 ชนิด ซึ่งสามารถจัดจำแนกอยู่ใน 1 ไฟลัม (Phylum) 1 ไฟลัมย่อย (Subphylum) 3 ชั้น (Class) 8 อันดับ (Order) 11 วงศ์ (Family) 16 สกุล (Genus)  โดยพบเห็ดกินได้ในป่าเต็งรังมีค่าดัชนีความหลากชนิด (29 ชนิด H’ = 2.328) สูงกว่าป่าดิบแล้ง (16 ชนิด H’ = 1.810)  เห็ดที่พบส่วนใหญ่เป็นเห็ดเอคโตไมคอร์ไมคอร์ไรซา (ectomycorrhizal mushrooms) ซึ่งพบจำนวน 21 ชนิด (คิดเป็นร้อยละ 65.63)  และในจำนวนเห็ดที่พบทั้งหมดพบว่าเห็ดวงศ์ Russulaceae มีความหลากชนิดมากที่สุด  โดยวงศ์นี้พบเห็ดสกุล Russula 9 ชนิด และ Lactarius 2 ชนิด  จากการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยแวดล้อมกับการปรากฏของเห็ดกินได้โดยใช้ Canonical Correspondence Analysis (CCA) พบว่าสามารถแบ่งกลุ่มเห็ดออกเป็น 3 กลุ่ม ประกอบด้วย กลุ่มที่ 1 กลุ่มเห็ดที่มีความสัมพันธ์เชิงบวกกับความชื้นในดิน ได้แก่ เห็ดแดงน้ำหมาก (Russula emetica) เห็ดระโงกขาว (Amanita princeps) เห็ดขมิ้นเล็ก (Craterellus aureus) เห็ดขมิ้นใหญ่ (C. odoratus) เป็นต้น กลุ่มที่ 2 กลุ่มเห็ดที่พบบริเวณที่มีอุณหภูมิอากาศและความเข้มแสงรอบวันเฉลี่ยสูง ได้แก่ เห็ดตะไคลขาว (R. delica) เห็ดถ่านเล็ก (R. densifolia) เห็ดไข่เยี่ยวม้า (A. vaginata) เป็นต้น และกลุ่มที่ 3 เห็ดที่มักพบกระจายทั่วไป ได้แก่ เห็ดน้ำแป้ง (R. alborealata) เห็ดระโงกเหลือง (A. hemibapha) เห็ดหูหนูบาง (Auricularia thailandica) เป็นต้น  นอกจากนี้ยังพบว่าปริมาณมวลชีวภาพของหญ้าเพ็กมีอิทธิพลต่อความหลากชนิดของเห็ดกินได้ในป่าเต็งรัง  ซึ่งหากพื้นป่ามีหญ้าเพ็กขึ้นปกคลุมหนาแน่นจนเกินไปจะส่งผลให้ปริมาณของเห็ดกินได้ลดลง