ความผันแปรของปริมาณลิกนินในหวายไทย ๖ ชนิด

บทคัดย่อ

การวิเคราะห์ปริมาณลิกนิน (lignin) ได้เลือกทำในหวายที่มีลำขนาดใหญ่ ๖ ชนิดคือ หวายข้อดำ (Calamus manan) หวายน้ำผึ้ง (Calamus sp.) หวายกำพวน (C.longisetus) หวายขี้เสี้ยน (C.rundntum) หวายกำ (C.scipionum) และหวายผิวเบ๊าะ (Calamus sp.) ตัวอย่างของลำหวายที่นำมาวิเคราะห์เก็บที่ปล้องที่ ๕ และที่ทุก ๆ ๑๐ ปล้อง ถัดไปจนถึงปลายลำ การวิเคราะห์ลิกนินใช้วิธีการมาตรฐานของ TAPPI standard T 131m - 54 พบว่าปริมาณลิกนิน มีการผันแปรทั้งภายในลำเดียวกัน และในระหว่างชนิด ความฝันแปรของปริมาณลิกนินภายในลำหวาย แต่ละชนิดไม่มีรูปแบบการผันแปรที่แน่นอน ซึ่งแสดงว่าปริมาณลิกนินที่สะสมในลำหวายไม่ขึ้นอยู่กับอายุ คือ ความแก่หรืออ่อนของลำหวาย แต่อย่างไรก็ตามปริมาณลิกนินมีความแตกต่างกันมากในหวายต่างชนิดกัน หวายข้อดำ และหวายน้ำผึ้งมีการสะสมลิกนินน้อยที่สุด คือ ๒๑.๐๔๑ % และ ๒๒.๕๑๒ % ตามลำดับ ในขณะที่หวายกำพวน หวายขี้เสี้ยน และหวายผิวเบ๊าะ มีการสะสมลิกนินในปริมาณที่สูงกว่าคือ ๓๐.๐๖ %, ๒๘.๙๙๘ % และ ๒๘. ๖๐๘ % ตามลำดับ ในทางอุตสาหกรรมเครื่องเรือนจากหวายจัดให้หวายข้อดำ และหวายน้ำผึ้ง ซึ่งมีปริมาณลิกนินน้อยที่สุด เป็นหวายที่มีคุณภาพดีที่สุด ในทางตรงกันข้ามหวายชนิดอื่น ๆ ซึ่งมีปริมาณลิกนินมากกว่าถูกจัดให้เป็นหวายที่มีคุณภาพรองลงไป