ทดสอบเทคโนโลยีการจัดการโรคเหี่ยวของกระชายเพื่อเพิ่มผลผลิตแบบเกษตรกรมีส่วนร่วมในจังหวัดพิจิตร
Main Article Content
บทคัดย่อ
การทดสอบเทคโนโลยีการจัดการโรคเหี่ยวของกระชายเพื่อเพิ่มผลผลิตแบบเกษตรกรมีส่วนร่วม ในจังหวัดพิจิตร มีวัตถุประสงค์เพื่อทดสอบเทคโนโลยีการป้องกันกำจัดโรคเหี่ยวของกระชายที่เหมาะสม ในจังหวัดพิจิตร ดำเนินการในกลุ่มเกษตรกรผู้ปลูกกระชาย อำเภอโพธิ์ประทับช้าง จังหวัดพิจิตร ตั้งแต่เดือน ตุลาคม 2564 - กันยายน 2567 เกษตรกรร่วมดำเนินงานทดสอบ 10 ราย ประกอบด้วยกรรมวิธี คือ วิธีทดสอบ จัดการดินก่อนปลูกด้วยการใช้ยูเรียและปูนขาว ร่วมกับการแช่หัวพันธุ์กระชายด้วยชีวภัณฑ์ Bacillus subtilis สายพันธ์ BS-DOA 24 หลังจากปลูกกระชายพ่น BS-DOA 24 เปรียบเทียบกับวิธีเกษตรกร ไม่มีการจัดการดินก่อนปลูกและแช่หัวพันธุ์ด้วยเมทาแลกซิล พบว่า วิธีทดสอบให้ผลผลิตกระชายเฉลี่ย 2,599 กิโลกรัมต่อไร่ มากกว่าวิธีเกษตรกร ให้ผลผลิตเฉลี่ย 1,975 กิโลกรัมต่อไร่ ทำให้วิธีทดสอบมีรายได้และผลตอบแทนเพิ่มขึ้นมากว่าวิธีเกษตรกร ดังนั้น ผลการวิจัยนี้สามารถนำไปใช้เป็นคำแนะนำให้กับเกษตรกร ที่ปลูกกระชายที่มีสภาพแวดล้อมพื้นที่ใกล้เคียงกับพื้นที่ทดสอบเพื่อเพิ่มผลผลิตและรายได้เพิ่มขึ้น
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Journal of TCI is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) licence, unless otherwise stated. Please read our Policies page for more information...
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2566). ระบบสารสนเทศการผลิตทางด้านการเกษตร. สืบค้น 25 กุมภาพันธ์ 2567, จาก https://production.doae.go.th/service/data-state-product/index.
ณัฎฐิมา โฆษิตเจริญกุล, รัศมี ฐิติเกียรติพงศ์, และบุษราคัม อุดมศักดิ์. (2551). พัฒนาสูตรสำเร็จแบคทีเรีย Bacillus subtilis ควบคุมโรคเหี่ยวในขิง. ในรายงานผลการวิจัยประจำปี 2551. กลุ่มวิจัยโรคพืช สำนักวิจัยพัฒนาการอารักขาพืช กรมวิชาการเกษตร. กรุงเทพฯ.
บรรเจิด พลางกูร. (2523). ทรัพยากรที่ดิน. กรมพัฒนาที่ดิน กระทรวงเกษตรและสหกรณ์. กรุงเทพฯ.
บูรณี พั่ววงษแพทย, ณัฎฐิมา โฆษิตเจริญกุล, ทิพวรรณ กันหาญาติ, รุงนภา ทองเคร็ง, ลัดดาวัลย อินทรสังข, และจิตอาภา ชมเชย. (2555). การจัดการโรคเหี่ยวของขิงที่เกิดจากแบคทีเรีย Ralstonia solanacearum แบบผสมผสาน. ในรายงานผลการวิจัยประจำป 2555. สำนักวิจัยพัฒนาการ อารักขาพืช กรมวิชาการเกษตร. กรุงเทพฯ.
แพรวพรรณ บุญนวม, นุรมา กาแบ, รัยมี หะยีมะสา, วิทวัส หมาดอี, ปิยะนุช สุวรรณรัตน์, และกุสุมาลย์ น้อยผา. (2564). การศึกษาสารพฤกษเคมีเบื้องต้น ปริมาณฟีนอลิกและฤทธิ์ต้านอนุมูลอิสระของสารสกัดกระชายขาวเพื่อพัฒนาเป็นผลิตภัณฑ์สบู่กระดาษ. วารสารวิจัยและพัฒนาระบบสุขภาพ,14 (3). 152-165.
สุภัค กาญจนเกสร เพทาย กาญจนเกสร อดุลย์รัตน์ แคล้วคลาด ละเอียด ปั้นสุข ณัฏฐิมา โฆษิตเจริญกุล. (2565). การใช้ชีวภัณฑ์แบคทีเรีย Bacillus subtilis BS-DOA 24 ในการเพิ่มประสิทธิภาพการผลิต กระชายในพื้นที่จังหวัดนครปฐม. สืบค้น 25 กุมภาพันธ์ 2567, จาก https://www.doa.go.th/oard5/wp-content/uploads/2023/10/3-BSDOA24.pdf
Mamak, C., Jintaphap D., Thanyasiri P., Benyathip T., Kulphassorn J., Panisara S., Phiyaon S., Pravit A., & Natchagorn L. (2021). Evaluation of evidence related to medical uses and health claims of fingerroot. Siriraj Medical Bulletin, 14(2) 61-72. doi.org/10.33192/simedbull.v14i2
Nguyen, Q. H., & Ninh, T. S. (2023). Boesenbergia rotunda (L.) Mansf.: A review of phytochemistry, pharmacology, and pharmacokinetics. Current Organic Chemistry, 21, 1842-1856. doi:10.2174/0113852728278058231123094250
Thomya, S., Malaiporn W., Weenun, B., Chompunut, L., Pensak J., & Sommano, S.R. (2023). Relationship between phenotypes and chemical profiling of Boesenbergia rotunda collected from different habitats of Northern Thailand. Agronomy, 13, 1435. doi.org/10.3390/agronomy13061435
White, F., Motomura, S., Miyasaka, S., and Kratky., B.A. (2013). A simplified method of multiplying bacterial wilt-free edible ginger (Zingiber officinale) in pots. Honolulu (HI): University of Hawaii. 3 p. (Plant Disease; PD-93).
Kositcharoengkul, N., Puawongphat, B., Kanhayart, T., & Thaong Kreng, R., (2014). Development bioproduct from Bacillus subtilis BS-DOA 24 strain for controlling bacterial wilt of ginger (Ralstonia solanacearum). Thai Agricultural Research Journal, 32(3), 234–251. doi.org/10.14456/thaidoa-agres.2014.4
