ความต้องการของผู้เรียนและองค์ประกอบของการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจการเกษตรในยุคดิจิทัล
Main Article Content
บทคัดย่อ
การพัฒนาการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจการเกษตรเป็นปัจจัยที่จำเป็นต่อการพัฒนาเศรษฐกิจภาคการเกษตรในยุคดิจิทัลให้สามารถเติบโตอย่างยั่งยืน การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาลักษณะของการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจการเกษตรในยุคดิจิทัล 2) วิเคราะห์ความต้องการของผู้เรียนในการพัฒนาการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจการเกษตรในยุคดิจิทัล 3) กำหนดองค์ประกอบของการพัฒนาการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจการเกษตรในยุคดิจิทัล วิธีวิจัยเป็นแบบผสมวิธีทั้งเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณ โดยมีการศึกษาใน 3 ประเด็น ได้แก่ 1) ลักษณะของการเป็นผู้ประกอบกรธุรกิจในยุคดิจิทัล เก็บรวบรวมข้อมูลผู้ประกอบการธุรกิจการเกษตร จำนวน 7 คน และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา 2) ความต้องการของผู้เรียนในการพัฒนาการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจการเกษตร เก็บรวบรวมข้อมูลจากแบบสอบถามผู้เรียนทั้งผู้ที่กำลังศึกษาและผู้สำเร็จการศึกษาในหลักสูตรธุรกิจการเกษตร มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช จำนวน 257 คน กำหนดขนาดตัวอย่างตามสูตร Taro Yamane ที่ระดับความเชื่อมั่น 95% และความคลาดเคลื่อน 0.05 สุ่มตัวอย่างด้วยวิธีสุ่มอย่างง่าย (simple random sampling) วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์ค่าที (t-test) และ 3) องค์ประกอบของการพัฒนาการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจการเกษตร โดยการสรุปกรอบแนวคิดและรวบรวมความคิดเห็นจากผู้เชี่ยวชาญด้วยวิธีเดลฟาย (Delphi) จำนวน 4 คน และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์กรอบการดำเนินงาน (framework analysis) ผลการวิจัยพบว่า 1) ลักษณะของการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจการเกษตรในยุคดิจิทัล ประกอบด้วย การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีดิจิทัล คุณลักษณะของการเป็นผู้ประกอบการ และความรู้และทักษะของการเป็นผู้ประกอบการ 2) กลุ่มผู้เรียนส่วนใหญ่มีอายุอยู่ในช่วง 18-40 ปี เป็นผู้เรียนที่กำลังศึกษาอยู่ในระดับปริญญาตรี ร้อยละ 69.3 จบการศึกษาแล้ว ร้อยละ 30.7 ผู้เรียนส่วนใหญ่ประกอบอาชีพพนักงานประจำในหน่วยงานและมีรายได้เฉลี่ยต่อเดือน 10,001-20,000 บาท โดยอาชีพหลักของครอบครัวเกี่ยวข้องกับการเกษตร ร้อยละ 51.4 เป็นผู้ที่มีประสบการณ์ด้านการเป็นผู้ประกอบการ ร้อยละ 78.2 โดยความต้องการของผู้เรียนในการพัฒนาการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจการเกษตรโดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก โดยความพร้อมด้านดิจิทัลและความต้องการในการพัฒนาบางประการมีความแตกต่างในระหว่างกลุ่มผู้เรียน โดยเฉพาะผู้เรียนที่มีระดับการศึกษา ระดับรายได้ ความเกี่ยวข้องกับการเกษตร และประสบการณ์การเป็นผู้ประกอบการที่แตกต่างกัน และ 3) องค์ประกอบของการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจการเกษตรในยุคดิจิทัลเพื่อการพัฒนาประกอบด้วย (1) ความรู้ความสามารถเชิงดิจิทัล ได้แก่ ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับเทคโนโลยีดิจิทัล การพัฒนาคนด้วยเทคโนโลยีดิจิทัล และการพัฒนางานด้านเทคโนโลยีดิจิทัล (2) คุณลักษณะของการเป็นผู้ประกอบการ ได้แก่ ทัศนคติในการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจการเกษตร บุคลิกภาพในการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจการเกษตร การแสวงหาโอกาสทางธุรกิจการเกษตร และการมุ่งการพัฒนาอย่างยั่งยืน และ (3) ความรู้และทักษะของการเป็นผู้ประกอบการ ได้แก่ การวิเคราะห์และตัดสินใจทางธุรกิจการเกษตร การสร้างคุณค่าในธุรกิจการเกษตร การจัดการประสิทธิภาพในธุรกิจการเกษตร และการจัดการคุณภาพในธุรกิจการเกษตร
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
คณะกรรมการขับเคลื่อนการพัฒนาเกษตรอัจฉริยะ. 2562. แผนปฏิบัติการด้านเกษตรอัจฉริยะ พ.ศ. 2563-2565. กระทรวงเกษตรและสหกรณ์.
ภวัต เจียมจิณณวัตร และจิราพร ว่องไววิริยะ. 2564. กรอบแนวคิดการพัฒนาการเป็นผู้ประกอบการเกษตรดิจิทัล. การประชุมทางวิชาการ ครั้งที่ 59 มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เล่มที่ 1. (น. 887-894). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ราชกิจจานุเบกษา. 2561. ประกาศเรื่อง ยุทธศาสตร์ชาติ (พ.ศ. 2561 – 2580) เล่มที่ 135 ตอนที่ 82 ก วันที่ 13 ตุลาคม 2561.
สมทบ แก้วเชื้อ, บัณฑิต ผังนิรันดร์ และธนพล ก่อฐาน. 2562. ปัจจัยแห่งความสําเร็จของผู้ประกอบการธุรกิจออนไลน์ในยุคดิจิทัล. วารสารวิชาการเทคโนโลยีอุตสาหกรรม. 15: 33-34.
สำนักงานพัฒนาการวิจัยการเกษตร. 2561. เกษตรอัจฉริยะความหวังใหม่ของภาคการเกษตรไทย. แหล่งข้อมูล: http://www.arda.or.th/knowledge_detail.php?id=7. ค้นเมื่อ 28 พฤศจิกายน 2563.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. 2564. การสำรวจการมีการใข้เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารในครัวเรือน พ.ศ. 2564 (ไตรมาส 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
สำราญ สาราบรรณ์. 2560. การส่งเสริมการเกษตรแบบแปลงใหญ่เพื่อเข้าสู่เกษตร 4.0. กรมส่งเสริมการเกษตร กระทรวงเกษตรและสหกรณ์.
อนุพงศ์ อวิรุทธา, ศุภลักษณ์ ไชยสิทธิ์, รังสีจันทร์ สุวรรณสทิศกร, มณฑล ทองพนัง, จำปี เพชรชุม, วรกัญญา สิริพิเดช, ชลธิดา รักยุทธ์ และวิรัตน์ ใจสา. 2560. ความพร้อมและความต้องการในการพัฒนาทักษะของเกษตรกรในการปรับตัวสู่นโยบายประเทศไทย 4.0. วารสารวิจัยและพัฒนาวไลอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมป์. 12(2): 313-320.
Ajzen, I. 1991. The theory of planned behavior. Organizational Behavior and Human Decision Processes. 50(2): 179-211.
Aslam, S. 2016. The constituents of an entrepreneurial personality and of entrepreneurial behavioral heuristics, and the link between them. Available: https://www.researchgate.net/publication/313337792_The_constituents_of_an_entrepreneurial_personality_and_of_entrepreneurial_behavioral_heuristics_and_the_link_between_them. Accessed Aug. 14, 2022.
Bacigalupo, M., P. Kampylis, Y. Punie, and G. Van den Brande. 2016. EntreComp: The Entrepreneurship Competence Framework. Luxembourg: Publication Office of the European Union; EUR 27939 EN; doi:10.2791/593884.
Baum, J. R. 1994. The relationship of traits, competencies, motivation, strategy and Structure to venture Growth. Doctoral Dissertation. University of Maryland. College Park.
Crant, J.M. 1996. The proactive personality scale as a predictor of entrepreneurial intentions. Journal of Small Business Management. 34(2): 42-49.
Dess, G. G., G. T. Lumpkin, and M. L. Taylor. 2005. Strategic Management: Creating Competitive Advantage (2nd ed). New York: McGraw-Hill.
Frank, H., L. Manfred, and K. Christian. 2007. The significance of personality in business startup intentions, startup realization and business success. Entrepreneurship & Regional Development. 19(3): 227-251.
Frese, M., and M. de Kruif. 2000. Success and Failure of Micro business Owners in Africa: A Psychological Approach. United States of America: Greenwood Publishing Group.
Gilmore, J. B. 1972. An investigation of selection of selected entrepreneurial activity.
Hamidreza, A., E. Taraneh, and Z. Farshideh. 2012. Entrepreneurial Personality Characteristics of University Students: A Case Study. Social and Behavioral Sciences. 46: 5736–5740.
Kahan, D. 2012. Entrepreneurship in Farming. Rome: Food and Agriculture Organization of the United Nations.
Kimberly de Silva. 2018. 9 Skills Every Successful Entrepreneur Needs. Available: https://www.entrepreneur.com/article/308994. Accessed Feb. 25, 2020.
Phan, P.H., C.L. Chong, C. Wang, and P.K. Wong. 1999. Antecedents to entrepreneurship: Belief, attitudes and background. Paper presented at Babson University of South Carolina Entrepreneurship Research Conference. Columbia, South Carolina.
Stewart, H., and L. Roth. 2001. Risk propensity differences between entrepreneurs and managers: a meta-analytic review. The Journal of Applied Psychology. 86(1): 145-53.
Trendov, N. M., S. Varas, and M. Zeng. 2019. Digital technologies in agriculture and rural areas – Status report. Rome: Food and Agriculture Organization of the United Nations.
Verhees, F., T. Lans, and J. Verstegen. 2012. The influence of market and entrepreneurial orientation on strategic marketing choices: the cases of Dutch farmers and horticultural growers. Journal on Chain and Network Science. 12(2): 167-180.
Walter, K. 2002. A test for the fainthearted. Harvard Business Review. 80(5): 122-127.
Wang, C., P. Wong, and Q. Lu. 2001. Tertiary education and entrepreneurial intentions. Technological entrepreneurship. Greenwich. Information Age Publishing.
World Economic Forum. 2016. Fostering Social and Emotional Learning through Technology. Available: http://www3.weforum.org/docs/WEF_New_Vision_for_Education. Accessed Aug. 2, 2019.
Wolfert, S., L. Ge, C. Verdouw, and M. Bogaardt. 2017. Big Data in Smart Farming – A review. Agricultural Systems.