การพัฒนาคู่มือการท่องเที่ยวภาษาญี่ปุ่นตามเส้นทางประวัติศาสตร์ปราสาทหินในพื้นที่จังหวัดศรีสะเกษ

ผู้แต่ง

  • ยุพิน ประทุมมี สาขาภาษาญี่ปุ่นธุรกิจ, คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม

คำสำคัญ:

คู่มือท่องเที่ยว, เส้นทางประวัติศาสตร์ปราสาทหิน

บทคัดย่อ

     การวิจัยครั้งนี้มีความมุ่งหมาย 1) เพื่อศึกษาอัตลักษณ์ตามเส้นทางประวัติศาสตร์ ปราสาทหินในพื้นที่จังหวัดศรีสะเกษ และ 2) เพื่อพัฒนาคู่มือการท่องเที่ยวภาษาญี่ปุ่นตามเส้นทาง ประวัติศาสตร์ปราสาทหินในพื้นที่จังหวัดศรีสะเกษ ความสำคัญของการศึกษาค้นคว้าในครั้งนี้ ทำให้มีคู่มือประชาสัมพันธ์ปราสาทหินในพื้นที่จังหวัดศรีสะเกษ เกิดความร่วมมือระหว่างชุมชน หน่วยงานภาครัฐ และมหาวิทยาลัย และสนับสนุนวัฒนธรรมท้องถิ่น เพื่อรองรับการท่องเที่ยว ประวัติศาสตร์ปราสาทหิน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามประเมินเพื่อสร้างและพัฒนาคู่มือ 4 ด้านคือ 1) การจัดรูปแบบวิดีโอ 2) ข้อมูลเนื้อหา 3) การใช้ภาษา และ 4) ภาพประกอบ ผลการศึกษา พบว่า อัตลักษณ์ตามเส้นทางประวัติศาสตร์ปราสาทหินในพื้นที่จังหวัดศรีสะเกษสามารถจำแนก ออกมาได้ดังนี้ 1) ประวัติปราสาทหิน 2) บริเวณรอบปราสาท 3) ลักษณะของปราสาท 4) องค์ประกอบ ของปราสาท และ 5) วิถีชุมชน ทำให้ทราบถึงอัตลักษณ์ที่บ่งชี้ถึงความเป็นปราสาทหิน และผลจาก การประเมินคู่มือในการสร้างและพัฒนาคู่มือการท่องเที่ยว ผู้เชี่ยวชาญประเมินคุณภาพคู่มือคือ ด้านข้อมูลเนื้อหาอยู่ในระดับมาก (4.03) ส่วนนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่นมีความพึงพอใจในด้านข้อมูล เนื้อหามีความถูกต้อง ลำดับเนื้อหาเหมาะสม ดูแล้วเข้าใจง่าย มีความต่อเนื่องของเนื้อหา อยู่ใน ระดับมากที่สุด (4.40)

References

กัลยาณี กุลชัย. (2560). การสร้างคู่มือการท่องเที่ยวชุมชน โดยกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชน ตำบลบางน้ำผึ้ง อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ปีที่ 20.

ฉัตรทิพย์ นาถสุภา. (2540). บ้านกับเมือง (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ทรงฤทธิ์ ฉิมโหมด. (2558). การพัฒนาคู่มือการฝึกอบรมเสริมทักษะการสื่อสาร เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวสำหรับเยาวชนที่รับจ้างทั่วไปบริเวณชายหาดชะอำ จังหวัดเพชรบุรี พุทธศักราช 2557. วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์, 17(2), 17-32.

เที่ยวเมืองไทย. (2556). เที่ยวตามรอยอารยธรรมขอมโบราณ ชมปราสาทหิน 4 จังหวัดอีสานใต้. สืบค้นเมื่อ 4 มีนาคม 2560, จาก https://www.triptravelgang.com/travel-thailand/4170/

สมภพ ชาตวนิช. (2552). การศึกษาเปรียบเทียบศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวด้านศิลปวัฒนธรรมของปราสาทหินพิมายและปราสาทเขาพนมรุ้ง, (ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการวางแผนและการจัดการการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.

สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดศรีสะเกษ. (2557). สถิติด้านการท่องเที่ยว ปี 2560. สืบค้นเมื่อ 4 มีนาคม 2560, จาก https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=411

สถานเอกอัครราชทูต ณ กรุงโตเกียว. (2559). ข้อมูลน่ารู้. สืบค้นเมื่อ 15 ตุลาคม 2560, จาก http://www.thaiembassy.jp/rte3/index.php?option=comcontent&view=article&id=2815%3A-2558&catid=57%3A2014-04-30-02-27-40&ltemid=4

สุจริต มานิตกุล. (2552). การพัฒนาคู่มือท่องเที่ยวชุมชนตำบลบางขุนไทร อำเภอบ้านแหลม จังหวัดเพชรบุรี. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.

อโศก ไทยจันทรารักษ์, สาธิต ทิมวัฒนบรรเทิง, อำนาจ เย็นสบาย, และ นพดล อินทร์จันทร (2558). การผลิตศิลปกรรม แรงบันดาลใจจากปราสาทเขาพนมรุ้ง. วารสารรมยสาร, 13(2).

Yamane, T. (1973). Statistics: An introductory analysis (3rd ed.). New York: Harper & Row Publication.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

25-12-2020