การกัดชะและน้ำไหลบ่าหน้าดินจากป่าเบญจพรรณเชียงดาวเชียงใหม่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาการชะล้างหน้าดินและการไหลบ่าหน้าดินจากป่าเบญจพรรณ บริเวณสถานีวิจัยลุ่มน้ำดอยเชียงดาวเชียงใหม่ เมื่อปีพ.ศ 2542-43 การวางแผนการทดลองแบบ 2x3 factorial with completely randomized design ที่สภาพพื้นที่ประกอบด้วย 3 รูปแบบ คือ พื้นที่ไม่ถูกรบกวน (มีไม้พื้นล่าง) ถูกไถพรวนและถูกไฟไหม้ และความลาดชัน 2 ระดับคือ 23% และ 57% มี 2 ซ้ำ (2 ปี) และรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับปริมาณน้ำไหลบ่าหน้าดิน ตะกอนดิน และความเข้มของฝน ซึ่งผลการศึกษาสรุปได้ว่าการชะล้างหน้าดินและน้ำไหลบ่าหน้าดินมากที่สุดในพื้นที่ ที่ไถพรวน และพบว่าการชะล้างหน้าดินและน้ำบ่าดังกล่าวเนื่องจากการจัดการพื้นที่ที่แตกต่างกันมีความแตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญยิ่งทางสถิติ ส่วนระดับความลาดชันไม่มีอิทธิพลต่อค่าทั้งสองและ ไม่มีอิทธิพลร่วมกันระหว่างปัจจัยทั้งสอง โดยค่าดัชนีความคงทนของดินเฉลี่ย 0.004495 และดัชนีพืชคลุมดิน ซึ่งประเมินจากพลังงานจลน์ของฝนในพื้นที่มีไม้พื้นล่าง ไฟไหม้ และไถพรวน มีค่าเฉลี่ยประมาณ 0.05-0.20, 0.10-0.59 และ 1.07-4.94
Article Details
References
เพ็ญพิศ ธิติโรจนะวัฒน์ และสุพจน์ เจริญสุข 2536. การทดสอบการใช้สมการการสูญเสียดินสากล (USLE) ในพื้นที่ป่าไม้ รายงานการวิจัย กลุ่มลุ่มน้ำ ส่วนวิจัยและพัฒนาสิ่งแวดล้อมป่าไม้ สำนักวิชาการป่าไม้ กรมป่าไม้ 49 หน้า.
Dangler, E.W. and El–Swaify S.A. 1976. Erosion of selected Hawaii soil by simulated rainfall. Soil Sci. Amer. J. 40: 769-733.
Thompson, J.P. 1991, How does organic farming perform in relation to soil biology? In Thompson, J.P., and Thomas, G.A. (eds), Organic farming in field crop production. Brisbane, Queenland Department of primary industries conference and workshop series. Brisbane, Queenland, QC91001:23-30p.
Wischmeier, W.H. and Smith D.D. 1958. Rainfall energy and relationship to soil loss. Trans. Amer. Geophys Union. 30 (2): 285–219p.
Wischmeier, W.H., Johnson, C.B. and Cross, B.V. 1971. A soil erodibility nomograph for farm land and contribution sites. J. of soil and water conserv. 26(5): 189-192p.