ผลกระทบของการไถดานต่อถั่วลิสงที่กระทบแล้ง ในช่วงเวลาต่าง ๆ

บทคัดย่อ

แม้ว่าพื้นที่ส่วนใหญ่ในที่ราบลุ่มเชียงใหม่-ลำพูนอยู่ในเขตชลประทานก็ตาม การปลูกพืชตามหลังข้าวในหน้าแล้งก็มีโอกาสขาดแคลนน้ำได้ โดยเฉพาะในช่วงเดือนมีนาคมและเมษายน ภาวะการขาดแคลนน้ำที่เกิดกับพืชนี้น่าจะรุนแรงมากขึ้น ถ้าปลูกในพื้นที่นาที่มีชั้นดาน การทดลองนี้กระทำเพื่อศึกษาบทบาทของการไถดานในการลดความรุนแรงของ ผลกระทบจากการขาดแคลนน้ำในช่วงอายุต่าง ๆ ของถั่วลิสงที่ปลูกในนาที่มีชั้นดาน ปัจจัยต่างๆ ที่ทดลองประกอบ ด้วย 1) การไถทำลายดาน 2) ภาวะแล้งในระยะต่าง ๆ ของการเติบโต ซึ่งกระทำโดยการงด ให้น้ำชลประทาน และ 3) ปริมาณน้ำชลประทาน

ข้อมูลทั้งด้านความชื้นของดินและพืช ไม่แสดงถึงผลกระทบของการไถทำลายดาน อาจเป็นเพราะว่าการไถทำลายดานเมื่อหลังเก็บเกี่ยวข้าวในเดือนธันวาคม เป็นการไถเมื่อดินชั้นดาน ยังขึ้นเกินไป

ภาวะแล้งช่วงการเติบโตของต้นมีแนวโน้มทำให้ผลผลิตถั่วลิสงลดลงเพียงเล็กน้อย ขณะ ที่ภาวะแล้งช่วงการออกดอกมีผลให้ผลผลิตลดลงมากที่สุดถึง 35% เมื่อเปรียบเทียบกับที่ไม่กระทบ แล้ง ภาวะแล้งช่วงการเติบโตของฝึกทำให้ถั่วแก่ช้าไปอย่างน้อย 10 วัน และน่าจะมีผลทำให้ผล ผลิตลดลงเท่ากับ หรือรุนแรงกว่าภาวะแล้งช่วงการออกดอก แต่เนื่องจากเมื่อใกล้สิ้นสุดการทด ลองมีฝนตกหนักจนดินมีความชื้นพอเพียง และได้ยืดเวลาเก็บเกี่ยวถั่วที่กระทบแล้งช่วงนี้ออกไป ผลผลิตของถั่วจากแปลงนี้ จึงมีแนวโน้มสูงกว่าที่กระทบแล้งช่วงการออกดอกเล็กน้อย ผลผลิต ของถั่วมีสหสัมพันธ์กับปริมาณน้ำชลประทานที่ได้รับอย่างมีนัยสำคัญ