ภาวะพึ่งพิงการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันของผู้สูงอายุในจังหวัดนครศรีธรรมราช

Main Article Content

ศุภมาตร อิสสระพันธุ์

Abstract

Dependency on the daily practice of the elderly is an important indicator in determining long-term care plans. This study was to examine the dependence of daily routines on the 10-point index of Barthel index, and the dependence on daily routines based on the 8-point of Lawton index divided into the 3rd levels; independence, some dependence and complete dependence. This study was a survey research. The instrument was a questionnaire. A random sample of 105 participants from Nakorn Si Thammarat aged 60 years and over. Data were analyzed by descriptive statistics. The research found that elderly participants over the age of 60-80 years, more than 85%, were not dependent on daily practice. However, when elderly people who were over 80 years old, there was a tendency for dependency on certain daily activities. Therefore, long-term care planning should be focused on the non-dependent older people who are still healthy for the next 20 years. The needs of the elderly should be explored in order to maximize the benefits for themselves, families, local communities, and the country.

Article Details

Section
บทความวิจัย (Research Articles)

References

กนิษฐา บุญธรรมเจริญ. (2560). ภาวะพึ่งพิงของผู้สูงอายุไทย. สืบค้นเมื่อ 17 มิถุนายน 2561, จาก: https://www.ryt9.com/s/prg/435817.
กรมกิจการผู้สูงอายุ.(2559). สถิติผู้สูงอายุ 2559. สืบค้นเมื่อ 17 มิถุนายน 2561, จาก: http://www.dop.go.th/th/know/1.
กรมอนามัยร่วมกับภาคีเครือข่ายและผู้ทรงคุณวุฒิ.(2555). แบบประเมินคัดกรอง ADL 10 ด้าน. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงสาธารณสุข.
กลุ่มอนามัยผู้สูงอายุ สำนักส่งเสริมสุขภาพ กรมอนามัย กระทรวงสาธารณสุข. (2556). รายงานการสำรวจสุขภาวะผู้สูงอายุปี 2556. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์วัชรินทร์ พี.พี.
คณะอนุกรรมการเพื่อผลักดันและขับเคลื่อนประเด็นการดูแลผู้สูงอายุระยะยาว คณะกรรมการผู้สูงอายุแห่งชาติ. (2554). แบบประเมินคัดกรอง IADL 8 ด้าน. กรุงเทพมหานคร: กรมการแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข.
ธนัตถ์วนันท์ เอียดพวง. (2554). การประเมินโครงการเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุ. สืบค้นเมื่อ 17 มิถุนายน 2561, จาก: thesis.swu.ac.th/swuthesis/Pub_Pol/Tanatwanun_A.pdf
พระราชบัญญัติผู้สูงอายุ พุทธศักราช 2546. (2546, 31 ธันวาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 120 ตอนที่ 130ก. หน้า 1-8.
สราวุธ ไพฑูรย์พงษ์. (2554). การประเมินโครงการเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุ ศึกษาองค์การบริหารส่วนตำบลโพธิ์แทน จังหวัดนครนายก. สารนิพนธ์ รป.ม. (นโยบายสาธารณะ). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฆ, กรุงเทพมหานคร.
สราวุธ ไพฑูรย์พงษ์. (2554). อนาคตสังคมผู้สูงอายุไทยยังน่าห่วง. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย TDRI.
สารประชากร มหาวิทยาลัยมหิดล. (2561). ประชากรของประเทศไทย พ.ศ. 2561. สืบค้นเมื่อ 17 มิถุนายน 2561, จาก: http://www.ipsr.mahidol.ac.th/ipsrbeta/th/Gazette.aspx.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2555). การสำรวจประชากรสูงอายุในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
สำนักนโยบายและยุทธศาสตร์ สำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข. (2555). ผู้สูงอายุ. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงสาธารณสุข.
สำนักนโยบายและยุทธศาสตร์ สำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข.(2555). สถิติการเจ็บป่วยโรคเรื้อรังในผู้สูงอายุ. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงสาธารณสุข.
สำนักอนามัยผู้สูงอายุ. (2561). Long Term Care. สืบค้นเมื่อ 17 มิถุนายน 2561, จาก: http://eh.anamai.moph.go.th/more_news.php?cid=3&filename=LongTermCare.
สุกัญญา พงศ์ประภาอำไพ. (2560). รูปแบบการดูแลระยะยาวสำหรับผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพิงเครือข่ายบริการสุขภาพอำเภอคลองขลุง. กำแพงเพชร.
อุทัย สุดสุข. (2552). การศึกษาสถานการณ์ความสามารถในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวัน ความต้องการ และคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุของนายแพทย์อุทัย สุดสุข ปี พ.ศ. 2552 ในพื้นที่ทั้ง 10 ชุมชนในจังหวัดแม่ฮ่องสอน สกลนคร สุราษฎร์ธานี สุพรรณบุรี และ กรุงเทพมหานคร. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
Long Term Care. (2560). แบบประเมิน. สืบค้นเมื่อ 15 กุมภาพันธ์ 2561, จาก: http://www.
oknation.net.
United Nations. (2002). นิยามสังคมผู้สูงอายุ. สืบค้นเมื่อ 17 มิถุนายน 2561, จาก: http:// ltc.anamai. moph.go.th.