สมบัติทางฟิสิกส์ดินและการย่อยสลายของเศษซากใบยางพาราในแปลงยางพาราที่มีอายุแตกต่างกัน

บทคัดย่อ

การศึกษาสมบัติทางฟิสิกส์ของดิน และอัตราการย่อยสลายของเศษซากใบยางพาราในแปลงยางพาราของเกษตรกรที่บ้านคำไฮผักแว่น อำเภอกระนวน จังหวัดขอนแก่น ซึ่งเป็นชุดดินชุมพวง (Chum Phuang series: Cpg) (Coarse-loamy, siliceous, isohyperthermic Typic Kandiustults) วางแผนการทดลองแบบ Randomized Complete Block (RCB) จำนวน 3 ซ้ำ ในแปลงยางพาราที่มีอายุแตกต่างกัน คือ 5, 11 และ 22 ปี พบว่าความหนาแน่นรวมของดิน (bulk density, BD) ไม่มีความแตกต่างทางสถิติในทุกระดับความลึกระหว่างแปลงปลูกยางพาราที่มีอายุต่างกัน ดินที่ปลูกยางพาราอายุ 22 ปี มีค่าสัมประสิทธิ์การนำน้ำของดินสูงกว่า ดินที่ปลูกยางพาราอายุน้อยกว่าอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ และแปลงยางพาราอายุ 5 ปี มีค่าสัมประสิทธิ์การนำน้ำของดินต่ำที่สุด สำหรับการศึกษาการย่อยสลายของใบยางพารา ใช้เทคนิคการฝังถุงตาข่ายในดินในลักษณะแนวตั้ง 3 ซ้ำต่อแปลง โดยให้ส่วนบนของถุงตาข่ายอยู่ในระดับพื้นผิวดิน เก็บถุงตาข่ายที่ช่วงเวลา 0, 1, 6 และ 12 เดือน ผลการศึกษาพบว่า น้ำหนักแห้งของซากที่เหลืออยู่ของเศษซากใบยางพาราในช่วง 1, 6 และ 12 เดือน มีความแตกต่างในแต่ละช่วงเดือน โดยแปลงยางพาราอายุ 11 และ 22 ปี มีน้ำหนักแห้งของซากที่เหลืออยู่ต่ำที่สุดหลังวางเศษซากทิ้งไว้ 1 เดือน(36.2 - 40.25%)ตามด้วยแปลงยางพาราอายุ 5 ปี (51.63%)โดยมีอัตราการย่อยสลายเศษซาก (k)สูงสุดในช่วงหลังวางเศษซากทิ้งไว้ 1 เดือนในแปลงยางพาราอายุ 11 และ 22 ปี เท่ากับ 0.030 – 0.033 d-1 และ 0.023 d-1 สำหรับแปลงยางพารา อายุ 5 ปี เศษซากใบยางพารามีการย่อยสลายจนหมดที่ช่วง 12 เดือนหลังการวางถุงเศษซาก ค่าเฉลี่ยของน้ำหนักเศษซากที่หายไปในแปลงยางพาราทุกอายุมีความสัมพันธ์ไปในทิศทางเดียวกันกับปริมาณน้ำฝน ความชื้นสัมพัทธ์และความชื้นของดิน