การวิเคราะห์สหสัมพันธ์คาโนนิคอลระหว่างปัจจัยการสื่อสารกับการรับรู้อัตลักษณ์ของชุมชนตลาดน้อย-เยาวราช ผ่านการเล่าเรื่องด้วย “ฝาท่อลายอาร์ต” เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม
คำสำคัญ:
ปัจจัยการสื่อสาร, การเปิดรับสื่อของนักท่องเที่ยว, การเล่าเรื่องด้วย “ฝาท่อลายอาร์ต”, การรับรู้อัตลักษณ์ของชุมชน, ส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาปัจจัยการสื่อสาร การเล่าเรื่องด้วยฝาท่อลายอาร์ต เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนตลาดน้อย-เยาวราช 2) ศึกษาการรับรู้อัตลักษณ์ของชุมชนเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชน และ 3) ศึกษาสหสัมพันธ์คาโนนิคอลระหว่างชุดตัวแปรปัจจัยการสื่อสารกับชุดตัวแปรการรับรู้อัตลักษณ์ของชุมชนผ่านการเล่าเรื่องด้วย “ฝาท่อลายอาร์ต” เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูล คือ แบบสอบถามแบบมาตรส่วนประมาณค่า 5 ระดับ กลุ่มตัวอย่าง คือ นักท่องเที่ยวชาวไทย จํานวน 400 คน โดยการสุ่มตัวอย่างอย่างง่าย สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์สหสัมพันธ์คาโนนิคอล
ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับปัจจัยการสื่อสารของนักท่องเที่ยวเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ภาพรวมอยู่ในระดับมาก (M = 3.94, S.D. = .63) การเล่าเรื่องด้วยฝาท่อลายอาร์ต ภาพรวมอยู่ในระดับมาก (M = 4.24, S.D. = .63) 2) ระดับการรับรู้อัตลักษณ์ของชุมชนตลาดน้อย-เยาวราช ผ่านการเล่าเรื่องด้วยฝาท่อลายอาร์ต ภาพรวมอยู่ในระดับมาก (M = 4.42, S.D. = .48) 3) สหสัมพันธ์คาโนนิคอลของปัจจัยการสื่อสาร การเล่าเรื่องด้วย“ฝาท่อลายอาร์ต” ที่สัมพันธ์กับ
การรับรู้อัตลักษณ์ของชุมชน มีค่าความสัมพันธ์ในแต่ละฟังก์ชันเท่ากับ .823, .436, .273, และ .245 ตามลำดับ โดยฟังก์ชันที่ 1 ปัจจัยการสื่อสารของนักท่องเที่ยว และฟังก์ชันที่ 2 การเล่าเรื่องด้วย “ฝาท่อลายอาร์ต" ชุมชนตลาดน้อย-เยาวราช มีความสัมพันธ์กันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ส่วนในฟังก์ชันที่ 3 การรับรู้อัตลักษณ์ของชุมชนด้านมุมมองการดำรงอยู่ของชุมชนถึงฟังก์ชันที่ 8 อัตลักษณ์สัญลักษณ์ของสถานที่ มีความสัมพันธ์กันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ ส่วนค่าน้ำหนักความสำคัญคาโนนิคอลระหว่างชุดตัวแปร ต้นปัจจัยการสื่อสารของนักท่องเที่ยว และการเล่าเรื่องด้วย “ฝาท่อลายอาร์ต” ชุมชนตลาดน้อย-เยาวราช ทั้ง 14 ด้าน กับชุดตัวแปรตามการรับรู้อัตลักษณ์ของชุมชนเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมตลาดน้อย-เยาวราช ทั้ง 8 ด้าน สามารถส่งผลซึ่งกันและกันได้ 2 ฟังก์ชัน
Downloads
เอกสารอ้างอิง
กนิฏฐา เกิดฤทธิ์. (2565). การเปิดรับสื่อต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ของกลุ่มนักท่องเที่ยว เจเนอเรชันวาย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 8(1), 188-203.
กรุงเทพธุรกิจออนไลน์. (2568, 14 เมษายน). เปิดสถิติปี 2567 ต่างชาติเที่ยวไทย 35.54 ล้านคน ส่อง 10 อันดับเดินทางสูงสุด. https://www.bangkokbiznews.com/business/business/1160350
ดุริยางค์ คมขำ. (2566). เรื่องเล่าและการเล่าเรื่องเพื่อสะท้อนอัตลักษณ์ชุมชนท่องเที่ยวบ้านเชียง. วารสารเทคโนโลยีสื่อสารมวลชน มทร.พระนคร, 8(1), 91-108.
ไทยรัฐออนไลน์. (2567,17 ตุลาคม). ปี 2566 แหล่งเที่ยวอันซีน วัฒนธรรมไทย พลิกฟื้นเศรษฐกิจทันตาเห็น. https://www.thairath.co.th/news/local/2751660
ประชาชาติธุรกิจออนไลน์. (2568, 4 มกราคม). ประวัติศาสตร์เยาวราช บนศิลปะฝาท่อ ฉายอัตลักษณ์ชุมชนผ่านแอปพลิเคชั่น. https://www.prachachat.net/d-life/news-1752351
ปัณฑารีย์ ชูตระกูล และกฤตพร ห้าวเจริญ. (2566). องค์ประกอบที่ส่งผลต่อการคงอยู่ทางอัตลักษณ์ของย่านชุมชนเก่าในเกาะรัตนโกสินทร์ กรณีศึกษา ย่านตลาดน้อย กรุงเทพมหานคร. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล, 36(2), 36-53.
มัลลิกา บุนนาค. (2551). สถิติเพื่อการวิจัยและตัดสินใจ. ศูนย์หนังสือแห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิริพงศ์ พฤทธิพันธุ์. (2553). ระเบียบวิธีวิจัยสำหรับธุรกิจ (พิมพ์ครั้งที่ 3). ฮาซันพริ้นติ้ง.
สมบัติ ท้ายเรือคำ. (2551). วิธีการทางสถิติสาหรับการวิจัย. ภาควิชาวัดผลและวิจัยการศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สุพรรณสา ฉิมพาลี. (2566). อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชุมชนตลาดเก่า กรณีศึกษา: ชุมชนตลาดน้อย กรุงเทพมหานคร [ศึกษาอิสระปริญญาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อรรถการ สัตยพาณิชย์. (2562). การเปิดรับข่าวสารเชิงวัฒนธรรมผ่านสื่อสังคมออนไลน์ที่มีผลต่อความรู้ ทัศนคติ และพฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของประชาชนในเขตกรุงเทพมหานคร [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
Bangkokbiznews. (2567, 20 พฤศจิกายน). ศิลปะบนฝาท่อ” จากงานวิจัยสู่ความหวังสร้างทัศนียภาพสุนทรีย์ “เยาวราช-เจริญกรุง” เผยแพร่แผนที่ทางวัฒนธรรมชุมชน ด้วยแนวคิดใช้กิจกรรมและงานสร้างสรรค์ทางศิลปะเป็นสื่อเผยแพร่อัตลักษณ์และมรดกทางวัฒนธรรม. https://www.bangkokbiznews.com/lifestyle/1010766#google_vignette
Cronbach, L. J. (1974). Essentials of Psychological Testing (3rd ed). Harper & Row.
Krungthai COMPASS. (2567, 25 พฤศจิกายน). Foreword. https://shorturl.asia/lJIM5RYT9
ออนไลน์. (2567, 7 พฤศจิกายน). กทม. พร้อมต่อยอดสนับสนุนการท่องเที่ยวย่านเยาวราช เร่งพัฒนาสิ่งอำนวยความสะดวก-จัดระเบียบพื้นที่. https://www.ryt9.com/s/prg/3528745
The statestimes. (2566, 17 ตุลาคม). รู้จัก 'ฝาท่อลายศิลปะ' แรงขับเคลื่อนจากยุคผู้ว่าฯ อัศวิน สู่การสานต่อหมุดหมายทางวัฒนธรรมในเมืองกรุง. https://thestatestimes.com/post/2023071020
Wijethunga, M., & Perera, S. (2025). A Study on the Impact of Social-Media on Cultural Tourism. Samaja Viggraha Refereed Bilingual. Journal Department of Sociology University of Colombo, 10(1), 1-10.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฎจันทรเกษม และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
