Sustainability Development Model for 8974 Glutinous Rice Chiang Rai
Keywords:
Eco Rice, BCG Model, Creative Economy, Sustainability, 8974 Glutinous RiceAbstract
This research was conducted with aims to 1) investigate the operational aspects of farmers following the Eco Rice cultivation model, the BCG economic development concept, and the creative economy concept; and 2) examine the sustainable outcomes of these three approaches on farmers in the network of 8974 Glutinous Rice Chiang Rai province. This survey research was conducted with 92 farmers who were members of the entire network. Data were collected through questionnaires, and multiple regression analysis was employed to examine the relationships and the impact of variables.
The research findings were as follows. 1) The overall adoption of the Eco Rice cultivation model within the agricultural network was found at a moderate level, with the highest adoption rate being for the Patronize Eco Rice model, followed by the Supportive and Augmentative models. The implementation of the BCG economic development concept was considered generally high, with the highest emphasis on the Green Economy, followed by Circular economy and Bio economy. The implementation of the creative economy concept was found at a moderate level, with the highest emphasis on social capital, followed by creative marketing, and the lowest emphasis on social network potential. The sustainability outcomes were considered generally high, with the highest sustainability being in the social dimension, followed by economic sustainability and environmental sustainability. The cultivation of Eco Rice was found to have a significantly positive impact on the implementation of the BCG economic development concept (0.47) and the creative economy concept (0.45). The implementation of the BCG economic development concept was also found to positively affect the implementation of the creative economy concept (0.48) and overall sustainability (0.39). Additionally, the implementation of the creative economy concept was found to have a significantly positive impact on overall sustainability (0.42).
References
กรรณิกา อุสสาสาร, ธวชินี ลาลิน, อิสสราพร กล่อมกล่ำนุ่ม, โอกาม่า จ่าแกะ, จันทิมา ก้อนจันทร์เทศ, และจำเนียนน้อย สิงหะรักษ์. (ม.ป.ป.). การพัฒนาเครือข่ายเกษตรกรอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาเกษตรกรผู้ผลิตสินค้าเกษตรปลอดภัยในจังหวัดกำแพงเพชร. https://huso.kpru.ac.th/h-sd/contents/Files/Kanika02.pdf
กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2562, 16 ตุลาคม). BCG Model คืออะไร..ใครอยากรู้บ้าง??. https://www.facebook.com/MHESIThailand/ posts/3013987001961693/
กษิดิศ ใจผาวัง. (2562ก). การพัฒนาเครือข่ายกลุ่มเกษตรกรผู้ผลิตข้าวเหนียวเขี้ยวงู จังหวัดเชียงราย (รายงานวิจัย). สำนักงานพัฒนาการวิจัยการเกษตร (องค์การมหาชน).
กษิดิศ ใจผาวัง. (2562ข). ปัจจัยความสำเร็จของการนำแนวคิดเศรษฐกิจเชิงสร้างสรรค์เพื่อสร้างความยั่งยืนของวิสาหกิจชุมชนภาคเหนือตอนบน [ดุษฎีนิพนธ์บริหารธุรกิจดุษฎีบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง.
กษิดิศ ใจผาวัง. (2564). โมเดลการพัฒนาที่ยั่งยืนสำหรับวิสาหกิจชุมชน กรณีศึกษา วิสาหกิจชุมชนเกษตรกรแปรรูปข้าวปลอดภัยแบบยั่งยืน อำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงราย (รายงานวิจัย). มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
กษิดิศ ใจผาวัง, เสริมศิริ นิลดำ, นิเวศ จีนะบุญเรือง, และศิริพรรณ จีนะบุญเรือง. (2565). การใช้ทรัพยากรทางชีวภาพในชุมชนในการลดต้นทุนเพาะปลูก กรณีศึกษาการปลูกข้าวในเขตพื้นที่อำเภอเชียงของ จังหวัดเชียงราย. วารสารวิจัยวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 6(1), 59-73.
จริยา โนนแดง และสมพันธ์ เตชะอธิก. (2562). การดำเนินงานและปัญหาการดำเนินงานของกลุ่มข้าวกล้องอินทรีย์ ตำบลหนองแซง อำเภอบ้านแฮด จังหวัดขอนแก่น. การประชุมวิชาการเสนอผลงานวิจัยระดับบัณฑิตศึกษาแห่งชาติ (น. 2022-2031). มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
จีรภัทร์ พินิจสุวรรณ, ฐานิตา เตวิชพงศ์, วณัฐมณี วงเวียน, อารียา ลาสะมอ, กฤติเดช อัครกิจปรีชา, อรจารีย์ ทองธีรภาพ, และรุ่งทิพย์ ไทยสม. (2563). จิตวิทยาในการเลือกลักษณะการเล่าเรื่องผลิตภัณฑ์ที่มีอิทธิพลต่อประชากรไทย. วารสารบริหารธุรกิจอุตสาหกรรม, 2(1), 48-61.
ชวัลนุช พุธวัฒนะ และปังปอนด์ รักอำนวยกิจ. (2564). แนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นของจังหวัดรองผ่านกระบวนการสร้าง ตราสินค้าการสร้างบรรจุภัณฑ์และการเล่าเรื่อง (Branding, Packaging, and Storytelling) เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว: กรณีศึกษา กลุ่มจังหวัดอีสานใต้ (ยโสธร ศรีสะเกษ อำนาจเจริญ). Journal of Public Administration, Public Affairs, and Management, 19(2), 71-96.
นิภาศักดิ์ คงงาม, ประภัสรา ศิริขันธ์แสง, และเฉลา สำราญดี. (2561). ความหลากหลายของการใช้ประโยชน์จากปูนาของชุมชนในพื้นที่บริเวณแนวเทือกเขาพนมดงรัก. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 20(special issue), 229-241.
บังอร อุบล, ศุภชัย อำคา, และเครือมาศ สมัครการ (2555). ผลของการไถพรวนและการจัดการเศษเหลือพืชต่อการเติบโต ผลผลิตและการกักเก็บคาร์บอนในพืชและดินในการทำนา. วารสารดินและปุ๋ย, 34(1-4), 17-26.
ประชาคมวิจัยด้านเศรษฐกิจชีวภาพ เศรษฐกิจหมุนเวียนและเศรษฐกิจสีเขียว. (2561). สมุดปกขาว BCG in Action การพัฒนาวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีและนวัตกรรมของประเทศไทย เพื่อเศรษฐกิจชีวภาพ เศรษฐกิจหมุนเวียนและเศรษฐกิจสีเขียว Bio - Circular - Green Economy. ประชาคมวิจัยด้านเศรษฐกิจชีวภาพ เศรษฐกิจหมุนเวียนและเศรษฐกิจสีเขียว.
ปวีณา ลี้ตระกูล, นุกุล อินทกูล,กษิดิศ ใจผาวัง, และพายัพภูเบศวร์ มากกูล. (2564). โครงการพัฒนาความยั่งยืนให้แก่เครือข่ายเกษตรกรผู้ปลูกข้าวเหนียวเขี้ยวงู 8974 ในจังหวัดเชียงราย (รายงานการวิจัย). สำนักงานพัฒนาการวิจัยการเกษตร (องค์การมหาชน).
พงษ์ศักดิ์ ปาสาบุตร, ธนากร ลัทธิ์ถีระสุวรรณ, ฑีฆา โยธาภักดี, และปิยะพิศ ขอนแก่น. (2565). องค์ประกอบความสำเร็จการทำเกษตรแบบผสมผสานอย่างยั่งยืน ในพื้นที่บ้านสะจุก บ้านสะเกี้ยง ตำบลขุนน่าน อำเภอเฉลิมพระเกียรติ จังหวัดน่าน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 13(1), 267-275.
พรชัย ศุภวิทิตพัฒนา, วิจิตต์ศรี สงวนวงศ์, ณคุณ ธรณีนิติญาณ, อรรถพล สืบพงศกร, พิมพ์พร โสววัฒนกุล, และกนกอร สีมานนท์. (2564). การศึกษาการรวมกลุ่มเพื่อสร้างความเข้มแข็งอย่างยั่งยืนของชุมชนบางกะเจ้า. วารสารชุมชนวิจัย, 15(2), 118-130.
พิกุล พงษ์กลาง. (2561). แนวทางการลดต้นทุนผลิตของการปลูกข้าว. วารสารเกษตรศาสตร์ธุรกิจประยุกต์, 10(13), 17-26.
ภิญญาพร โชชัญยะ และนุจรี ภาคาสัตย์. (2564). สมรรถนะชาวนาไทยที่ประสบความสําเร็จในการประกอบอาชีพการทํานา. วารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์, 11(3), 760-774.
วิสุทธิ์ เลิศไกร. (ม.ป.ป.). การหมุนเวียนธาตุอาหารและเพิ่มอินทรียวัตถุในดินจากเศษซากพืชในแปลงเกษตรกรรมด้วยวิธีการไถกลบตอซัง. https://alro.go.th/uploads/org/research_plan/download/article/article_20160902102029.pdf
สำนักงานประมงจังหวัดอุบลราชธานี. (2565, 5 ตุลาคม). การเลี้ยงปลากินพืชด้วยหญ้าเนเปียร์. https://thaifarmer.lib.ku.ac.th/news/633e46892b680b0e08092d68
สำนักงานเศรษฐกิจการเกษตร. (2565). ข้าวนาปี : เนื้อที่เพาะปลูก เนื้อที่เก็บเกี่ยว ผลผลิต และผลผลิตต่อไร่ ระดับประเทศ ภาค และจังหวัด ที่ความชื้น 15% ปีเพาะปลูก 2565/66. https://www.oae.go.th/assets/portals/1/fileups/prcaidata/files/major%20rice%2065(1).pdf
สุปรานี มั่นหมาย, ภาวนา ลิกขนานนท์, อธิปัตย์ คลังบุญครอง, สนธยา ขาติ๊บ, ยุทธนา เครือหาญชาญพงค์, สุภาษิต เสงี่ยมพงศ์, พงษ์ศักดิ์ ต่ายก้อนทอง, และพุฒนา รุ่งระวี. (ม.ป.ป.). การจัดการตอซังฟางข้าวสำหรับการเตรียมดินในแปลงนาเขตชลประทาน. http://mis.nsru.ac.th/procresearch/ResearchProjectInfo.aspx?res_id=R000000410
สุภาพร พงศ์ธรพฤกษ์. (2562). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมเพื่อการหมักปุ๋ยชีวมวลเหลือทิ้งในสวนวนเกษตร. วารสารการจัดการสิ่งแวดล้อม, 15(2), 79-87.
อรันย์ ศรีรัตนา ทาบูกานอน. (2566, 7 กุมภาพันธ์). BCG Model พัฒนาเศรษฐกิจบนความยั่งยืนของสิ่งแวดล้อมและความเท่าเทียมของสังคม. https://op.mahidol.ac.th/ga/mgr-27/
อัญรัตน์ วิเชียร, กรองทิพย์ ชัยชาญ, และสุภาวดี มณีเนตร. (2561). กระบวนการมีส่วนร่วมของกลุ่มเกษตรกรในการลดต้นทุนการผลิตข้าว: กรณีศึกษาตำบลหินดาด อำเภอห้วยแถลง จังหวัดนครราชสีมา. Journal of Community Development Research (Humanities and Social Science), 11(2), 81-89.
อาลี ปรียากร. (2564). วิธีการเล่าเรื่องที่ส่งผลต่อการตัดสินใจซื้อสินค้าออนไลน์ของผู้บริโภคกรณีศึกษา ฮาซันอาหารทะเลตากแห้ง จ.สตูล. วารสาร มจร การพัฒนาสังคม, 6(1), 33-44.
Sulich, A. (2020). The green economy development factors. Vision 2020, 6861-6869.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Chandrakasem Rajabhat University
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฎจันทรเกษม และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
