Communication Strategies for Promoting Sustainable Tourism in Prachuap Khiri Khan Municipality
Keywords:
Communication Strategies, Sustainable Tourism, Prachuap Khiri Khan MunicipalityAbstract
This research aimed to 1) study the development of communication strategies for promoting sustainable tourism in Prachuap Khiri Khan municipality, and 2) examine factors affecting the development of these communication strategies. The study employed a quantitative survey research design. The sample consisted of 400 Thai tourists visiting Prachuap Khiri Khan province. A questionnaire was used as the research instrument. Data were analyzed using frequency, percentage, mean, standard deviation, skewness, kurtosis, and stepwise multiple regression analysis.
The research findings revealed that the sample group exhibited a high level of agreement on the three core components critical to the development of communication strategies for promoting sustainable tourism in the Prachuap Khiri Khan municipality. Among these components, the creation of destination image and brand building received the highest average score, followed closely by stakeholder engagement and interaction, as well as the selection of appropriate communication channels. Furthermore, the study identified key factors influencing the formulation of these communication strategies. Notably, communication for operational control and the direction of information flow accounted for 25.00 of the observed variance. Additionally, communication aimed at fostering engagement including elements such as information accessibility, active participation, and self-management explained 47.00 of the variance. These findings highlight the municipality's prioritization of comprehensive communication strategies to advance sustainable tourism initiatives. The emphasis on enhancing the destination’s image and brand, coupled with effective stakeholder engagement and interaction, represents pivotal factors for ensuring the long-term success and sustainability of tourism development in Prachuap Khiri Khan Province.
Downloads
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬาแผนปฏิบัติราชการรายปี 2565. กองยุทธศาสตร์และแผนงานสํานักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
กาญจนา แก้วเทพ. (2551). การจัดการความรู้เบื้องต้นเรื่อง "การสื่อสารชุมชน". ภาพพิมพ์.
กิตติพันธุ์ ประสิทธิ์. (2561). การจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของอุทยานแห่งชาติกุยบุรี อำเภอกุยบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 22(1), 1-12.
เขมลักษณ์ คุปคีตพันธ์ และปริญญา บรรจงมณี. (2563). แนวทางการพัฒนาองค์ประกอบการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของนักท่องเที่ยวชาวยุโรปในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 14(1), 1-13.
ชัยพร เอ้งฉ้วน. (2566). การสื่อสารเพื่อสร้างการมีส่วนร่วมในการพัฒนาการท่องเที่ยวอุทยานธรณีโลกสตูล. วารสารพิกุล, 21(2), 29-48.
ทิพย์สุดา ปานเกษม และพรพรรณ ประจักษ์เนตร. (2559). การสื่อสารแบบมีส่วนร่วมเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวจังหวัดน่าน. นวัตกรรมนิเทศศาสตร์และการจัดการ. การประชุมสัมมนาวิชาการระดับชาติ (น. 155–176). คณะนิเทศศาสตร์และนวัตกรรมการจัดการ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ทิพย์พาพร มหาสินไพศาล. (2556). การพัฒนาแผนการสื่อสารเชิงบูรณาการเพื่อรณรงค์การท่องเที่ยวชุมชนบ้านหินตัง อำเภอเมือง จังหวัดนครนายก. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 1(2), 31-40.
นิมิต ซุ้นสั้น, พรชัย ศักดิ์ศิริโสภณ, สุภัทรา สังข์ทอง, และห้าวหาญ ทวีเส้ง. (2564). การรับรู้ผลกระทบของการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืนที่ส่งผลต่อความพึงพอใจในคุณภาพชีวิตของผู้อยู่อาศัยในชุมชน: กรณีศึกษาชุมชนบ้านบางโรง จังหวัดภูเก็ต. วารสารการจัดการธุรกิจมหาวิทยาลัยบูรพา, 10(2), 106-127.
นุชฤดี รุ่ยใหม่. (2565). ภาพลักษณ์การสื่อสารการขยายตลาดการท่องเที่ยวต่างชาติอย่างยั่งยืน. วารสารราชนครินทร์,19(1): 33-41.
พัชรินทร์ บุญนุ่น, ทัชชญา สังขะกูล, สาทินี วัฒนกิจ, ปิยาภรณ์ ธุระกิจจำนง, และนันทชัย ชูศิลป์. (2565). ทิศทางการท่องเที่ยวเชิงอาหารเมืองหาดใหญ่เพื่อการสร้างมูลค่าเพิ่มของอาหารภายหลังวิกฤตโควิด 19. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 14(3), 26-40.
พรรณนิภา เดชพล. (2563). การจัดการกลยุทธ์การสื่อสารเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืนของบ้านโป่งมะนาว อำเภอพัฒนานิคม จังหวัดลพบุรี. วารสารสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสมเด็จเจ้าพระยา, 5(1), 108-203.
ปัทมาวดี วงษ์เกิด, ภัคณิษา อภิศุภกรกุล, สายใจ ทันการ, จงกล ศิริประภา และวิทวัส สหวงษ์. (2564). การสื่อสารเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านโคกเมือง ตำบลจรเข้มาก อำเภอประโคนชัย จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารสหวิทยาการจัดการ,5(1), 13-22.
เม กองแก้ว. (2565). แนวทางพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนจังหวัดนครปฐม. วารสารสหวิทยาการและการจัดการภาคเอกชน, 1(3), 30-40.
มัลลิกา บุนนาค. (2551). สถิติเพื่อการตัดสินใจ. โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ยุทธการ ไวยอาภา, กวินรัตน์ อัฐวงศ์ชยากร, มนสิชา อินทจักร, เกวลิน หนูสุทธิ์, วลัยลดา ถาวรมงคลกิจ และเทพปรมินทร์ พงษ์พานิช. (2566). การจัดการทรัพยากรท้องถิ่นด้วยนวัตกรรมการท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน. วารสารวิชาการวิทยาลัยบริหารศาสตร์, 6(4), 107-123.
วรวลัญช์ ดอกรัก. (2566). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยววิถีชุมชนอย่างยั่งยืน ตำบลถ้ำรงค์ อำเภอบ้านลาด จังหวัดเพชรบุรี. วารสารมณีเชษฐาราม วัดจอมมณี, 6(5), 462-480.
สมพงษ์ เส้งมณีย์, วิฆเนศวร ทะกอง, เสาวนีย์ วรรณประภา, ภารดี พึ่งสำราญ, และกาญจนา สมพื้น. (2564). การสื่อสารแบบมีส่วนร่วมเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชน กรณีศึกษาหมู่บ้านเสม็ดงาม จังหวัดจันทบุรี. วารสารสหวิทยาการสังคมศาสตร์และการสื่อสาร, 4(2), 69-79.
สราวุธ วรรณทวี. (2562). การสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการที่มีผลต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของนักท่องเที่ยวชาวไทยในเกาะเกร็ด จังหวัดนนทบุรี. BU Academic Review, 18(2), 202-214.
สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562, 14 พฤษภาคม). แผนแม่บทพัฒนาการท่องเที่ยวในเขตพัฒนาการท่องเที่ยวฝั่งทะเลตะวันตก. https://anyflip.com/zzfck/wgko/basic/301-350
อภิชญา สุขประเสริฐ และสรพงษ์ วงศ์ธีระธรณ์. (2563). การสื่อสารภาพลักษณ์และการมีส่วนร่วมเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนริมน้ำจันทบูร จังหวัดจันทบุรี. วารสารเทคโนโลยีสื่อสารมวลชน มทร.พระนคร, 5(2), 67-76.
Aliffianto, A. Y., & Andrianto, N. (2022). Sustainable tourism development from the perspective of digital communication. Jurnal Studi Komunikasi, 6(1), 110-125.
Asseraf, Y., Shoham, A., & Buskilah, J. (2022). Destination branding in the experience economy. Journal of Destination Marketing & Management, 23, 100669.
Byrne, B. M. (2010). Structural equation modeling with AMOS: Basic concepts, applications, and programming (2nd ed.). Taylor and Francis Group.
Chuchu, T. (2020). The impact of airport experience on international tourists' revisit intention: A South African case. Geojournal of Tourism and Geosites, 29(2), 414–427.
Dedeoğlu, B. B. (2019). Shaping tourist’s destination quality perception and loyalty through destination country image: The importance of involvement and perceived value. Tourism Management Perspectives, 29, 105-117.
Dormann, C. F., Elith, J., Bacher, S., Buchmann, C., Carl, G., Carré, G., García Márquez, J. R., Gruber, B., Lafourcade, B., Leitão, P. J., Münkemüller, T., McClean, C., Osborne, P. E., Reineking, B., Schröder, B., Skidmore, A. K., Zurell, D., & Lautenbach, S. (2013). Collinearity: A review of methods to deal with it and a simulation study evaluating their performance. Ecography, 36(1), 27–46.
Hysa, B., Karasek, A., & Zdonek, I. (2021). Social media usage by different generations as a tool for sustainable tourism marketing in society 5.0 idea. Sustainability, 13(3), 10-18.
Line, N. D., Hanks, L., & Zhang, L. (2016). Sustainability communication: The effect of message construals on consumer’s attitudes towards green restaurants. International Journal of Hospitality Management, 57, 143-151.
UNESCO. (1977). Report of the Meeting on Self-Management, Access and Participation in Communication. UNESCO.
Wondirad, A., Tolkach, D., & King, B. (2020). Stakeholder collaboration as a major factor for sustainable ecotourism development in developing countries. Tourism Management, 78, 104024.
Yamane, T. (1970). Statistics: An Introductory analysis (2nd ed.). Harper & Row.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Chandrakasem Rajabhat University
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฎจันทรเกษม และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
