การศึกษาและพัฒนาตัวชี้วัดทักษะชีวิตและความสุขในการดำเนินชีวิต ของเกษตรกรในจังหวัดเชียงใหม่

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาบริบทของเกษตรกรและพัฒนาตัวชี้วัดทักษะชีวิตและความสุขในการดำเนินชีวิตของเกษตรกร 2) ประเมินตัวชี้วัดทักษะชีวิตและความสุขของเกษตรกร และ 3) พัฒนาโมเดลการส่งเสริมเพื่อสร้างเสริมทักษะชีวิตและความสุขของเกษตรกร เป็นการวิจัยและพัฒนาโดยการทบทวนแนวคิด ทฤษฎี และงานวิจัยที่เกี่ยวข้องทั้งในประเทศและต่างประเทศอย่างเป็นระบบ เพื่อทำการพัฒนาตัวชี้วัดและพัฒนาโมเดลการส่งเสริมเพื่อสร้างเสริมทักษะชีวิต และความสุขของเกษตรกร และนำร่างตัวชี้วัดโมเดลการส่งเสริมที่ได้พัฒนาขึ้นให้ผู้แทนเกษตรกรและผู้ทรงคุณวุฒิด้านการเกษตรในพื้นที่จังหวัดเชียงใหม่ จำนวน 15 คน ทำการประเมินความครบถ้วนและถูกต้องของตัวชี้วัด และใช้วิธีการคัดเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบประเมินมีค่าดัชนีความสอดคล้องเท่ากับ 0.702 แบบสัมภาษณ์มีค่าดัชนีความสอดคล้องเท่ากับ 0.869 และการสนทนากลุ่ม ผลการวิจัยพบว่าตัวชี้วัดทักษะชีวิตและความสุขของเกษตรกรที่เหมาะสมมีจำนวนทั้งหมด 10 ตัวชี้วัด ประกอบด้วยตัวชี้วัดทักษะชีวิต 3 ด้าน ได้แก่ ด้านการประกอบอาชีพ ด้านการดำเนินงานกลุ่มและการเชื่อมโยงเครือข่าย และด้านการเรียนรู้ ซึ่งมีจำนวนทั้งหมด 39 ตัวแปร และตัวชี้วัดความสุขมี 7 ด้าน ได้แก่ ด้านความสุขทางกาย ด้านความสุขทางใจ ด้านความสุขในการหาความรู้ ด้านความสุขในการงานที่ดี ด้านความสุขที่มีผลผลิตดี มีรายได้ และปลอดหนี้ ด้านความสุขที่ครอบครัวดี และด้านความสุขในสังคมดี ซึ่งมีจำนวนทั้งหมด 26 ตัวแปร และโมเดลการส่งเสริมควรให้นักวิชาด้านการเกษตรและผู้รู้ เกษตรกรต้นแบบ ที่มีความเชี่ยวชาญให้ความรู้และส่งเสริมเรื่องการพัฒนาทักษะชีวิตและความสุขที่ถูกต้อง โดยผ่านช่องทางสื่อออนไลน์  เช่น การใช้โทรศัพท์ ไลน์ เฟซบุ๊ก สื่อออฟไลน์ เช่น การพูดคุย การอบรม การประชุม ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อเกษตรกร เจ้าหน้าที่ส่งเสริมการเกษตร และหน่วยงานที่เกี่ยวข้อ