กลยุทธในการดำรงชีพที่กระจายความเสี่ยงในระบบการผลิตฝ้ายหลังฤดูมรสุมบนพื้นที่ดอนอาศัยน้ำฝนของภาคกลางประเทศเมียนมาร์

บทคัดย่อ

การศึกษานี้ได้วิเคราะห์ผลของสินทรัพย์ในการดำรงชีพต่อการผลิตฝ้ายหลังฤดูมรสุม และศึกษาปัจจัยข้อจำกัดในการผลิตฝ้ายในเมือง  เจ้าเซ เมียต่า และวันวิน  ซึ่งตั้งอยู่ในเขตภาคกลางของประเทศเมียนมาร์ ในปี 2553 โดยทำการสัมภาษณ์เกษตรกร 150 ครัวเรือน ที่อาศัยในพื้นที่ โดยใช้กรอบวิถีชีวิตที่ยั่งยืน (Sustainable Livelihoods Framework) พบว่าสาเหตุที่ผลผลิตฝ้ายต่ำเนื่องจากปัจจัยหลายประการ เช่น ปัญหาโรค การจัดการปุ๋ยที่ไม่เหมาะสม  ขาดแคลนแรงงานช่วงเก็บเกี่ยว มีปัจจัยการเงินจำกัด และการได้รับการส่งเสริมที่ไม่เพียงพอ  นอกจากนี้การเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศยังทำให้ผลผลิตฝ้ายลดลง เกษตรกรที่ผลิตฝ้ายได้นำวิธีการจัดการที่หลากหลายเพื่อการผลิตฝ้ายอย่างยั่งยืน รวมถึงการใช้พันธุ์ปรับปรุง  เมล็ดพันธุ์ที่มีคุณภาพดี  การป้องกันศัตรูพืชและวิธีการจัดการปุ๋ยที่เหมาะสม และการปลูกพืชหมุนเวียน เกษตรกรได้ปฏิบัติตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่ส่งเสริม และใช้แรงงานอย่างมีประสิทธิภาพ  เพื่อให้ได้รายได้สูงขึ้น เกษตรกรได้ประยุกต์ใช้ยุทธศาสตร์ในการดำรงชีวิตที่หลากหลายที่มีการผสมผสานระหว่างการผลิตทางเกษตรร่วมกับกิจกรรมนอกภาคเกษตร และกิจกรรมที่ไม่ได้มาจากการเกษตร การเกษตรภายใต้ระบบการผลิตพืชที่หลากหลายยังคงให้รายได้แก่ครัวเรือนสูงสุด