มีเพลงพื้นเมืองของฝรั่งหนึ่งบทบรรยายความรู้สึกของการท่องเที่ยวในโลกกว้างไม่จำเป็นต้องมีจุดหมายปลายทาง เพลิดเพลินพอใจกับวิถีชีวิตง่าย ๆ เช่นท่องเที่ยวไป ร้องเพลงไป สนุกสนานดี อีกความคิดหนึ่งเป็นของท่านฟูกูโอกะ นักคิดแนวเกษตรธรรมชาติ เปรียบเทียบผู้คนเหมือนนักเดินทางเช่นเดียวกัน แต่เป็นนักปีนเขาบางคนอยู่ที่เชิงเขาบางคนอยู่บนยอดเขาแล้วบางคนลงจากยอดเขาไปอยู่ที่เชิงเขาอีกฟากหนึ่ง จะอย่างไรก็ตามนักเดินทางกลุ่มหลังมีวัตถุประสงค์หรือเป้าหมายที่ยอดเขา ถ้าใช้ความเป็นสาระตัดสินผู้เดินทางกลุ่มหลังน่าจะดูดีกว่า ถึงแม้ว่าเป้าหมายนั้นอาจจะสับสนอยู่ ไม่แน่ว่าจะเป็นหุบเหวหรือเป็นยอดเขาอันเกิดจากภาพลวงตาของความไม่รู้ แต่ถ้าเป้าหมายนั้นเป็นผลิตผลจากปัญญา ย่อมก่อให้เกิดคุณแก่ผู้เดินทางนั้น

เป้าหมายที่ดีนั้นคืออะไร? คงไม่ง่ายที่จะตอบปัญหานี้ท่ามกลางความหลากหลายทางความคิดความหลากหลายของความสนใจ และความหลากหลายแห่งภูมิหลัง แต่จะต้องมีเป้าหมายนั้นอยู่ที่ไหนสักแห่งรอคอยการค้นหาด้วยการร่วมกันเรียนรู้หรือชี้แนะให้เห็นภาพด้วยการใช้เหตุผลเป็นเครื่องมือขจัดความไม่รู้ออกไปกำแพงกีดกั้นความจริงนี้คงจะสูงไม่น้อยคงมากพอที่จะท้าทายนักเดินทางให้ปีนข้าม

เมื่อได้เป้าหมายที่ต้องการแล้ว ไม่ว่าจะถูกหรือผิดก็ตาม การกระทำเพื่อบรรลุเป้าหมายจำเป็นต้องสอดคล้องกับเป้าหมายนั้น ปัญหาหนึ่งในเรื่องนี้คือ เสรีภาพในการเลือกวิธีที่จะบรรลุวัตถุประสงค์มองเผิน ๆ ดูเหมือนมีอยู่อย่างเหลือเชื่อ แต่ถ้าตรองในเรื่องของสิ่งแวดล้อมทางสังคม สิ่งแวดล้อมทางวัตถุ บรรยากาศ และวุฒิภาวะ ก็ไม่ทราบว่าเสรีภาพนี้จะหลงเหลืออยู่เท่าใดจะเป็นอิสระภาพได้เมื่อใดและ อย่างไร